NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: 16 theaters.

Tegen de geletterde tirannen

Door HANS BEEREKAMP
Officieel heeft Kevin Costner na zijn regiedebuut Dances with Wolves (1990) geen andere film meer geregisseerd, maar ook projecten die hij aan zijn voormalige makker Kevin Reynolds overliet, droegen vaak zijn signatuur, zoals het post-apocalyptische Waterworld (1995).

Costners echte tweede film, The Postman, gebaseerd op een boek van David Brin uit 1985, is wederom een epos van over de drie uur, dat opgevat kan worden als een kruising tussen Dances with Wolves en Waterworld. Het is een ideologische western gesitueerd in 2013, wanneer een oorlog niets meer overgelaten heeft van de infrastructuur en de technologie van het huidige Amerika. Wat resteert aan cultuur van de twintigste eeuw onder de in een soort berenvellen gehulde overlevenden is ongecompliceerde unplugged hippiemuziek (You Didn't Have to Be so Nice van Lovin' Spoonful vormt het thema van de film) en in het legerkamp van de militaire tirannen die de dienst uitmaken, filmvoorstellingen van The Sound of Music. Op een dag vindt Costner, een toneelspeler die dorpen op Shakespeare tracteert, een dode postbode, trekt diens uniform aan en gaat de brieven uit zijn tas bezorgen. Het herstel van de oude Verenigde Staten wordt gesymboliseerd door dit uniform en de Postbode wordt onthaald als een messias. Binnen korte tijd trekken vele postbodes van dorp naar dorp en brengen de blijde boodschap rond van orde, regelmaat en intermenselijk verkeer. Er ontstaat een oorlog tussen de Postbode en zijn leger van gewone mensen en de cynische, wrede militairen.

In alle drie de epische films van Costner speelt hij zelf een mythische held, die met gebruikmaking van nobele wilden de perverse macht van meer geletterde, totalitaire snoodaards doorbreekt. Hij die Met Wolven Danst, de Zeeman en de Postbode zijn verwante zielen: aan het slot van The Postman mag een nazaat van Costner een standbeeld voor hem onthullen.

Effectiviteit kan Costners populisme moeilijk ontzegd worden; ook The Postman bevat weer talrijke spannende, originele en meeslepende scènes. De sentimentaliteit van de goede wil is vergelijkbaar met de ecologische dweperij in Dances with Wolves, maar toch zal The Postman minder succes oogsten. De film is te langdradig en te weinig precies, en de lyriek is te goedkoop. De gedachte dat Amerika in de 21ste eeuw een regressie door zou maken naar de periode van pioniers en outlaws is beslist interessant; Costner is de ideale figuur om het genre van de moralistische western nieuw leven in te blazen. Het is dat zijn ijdelheid hem parten speelt, anders zou hij zich misschien eens een tijdje exclusief moeten toeleggen op het ambacht van filmregisseur.