NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

NA EEN KLINKENDE stembusoverwinning op zijn Republikeinse rivaal Dole ligt ook de tweede ambtstermijn van president Clinton onder de schaduw van het schandaal. De speciale aanklager Kenneth Starr is gewoon doorgegaan met zijn onderzoek naar het achterhouden van rekeningenoverzichten van het advocatenkantoor van Hillary Clinton en mogelijk misbruik van vertrouwelijke FBI-dossiers door het Witte Huis.

En dan is er ook nog altijd de Whitewater-affaire, het rommelige beleggingsavontuurtje uit Clintons tijd als gouverneur van Arkansas dat maar niet weg wil gaan. De president noch zijn vrouw valt tot dusver rechtstreeks iets te maken, maar toen de eerste veroordelingen van relaties van Clinton in Arkansas binnen waren, hebben medewerkers van Starr laten weten dat zij wel degelijk mikken op de president zelf. De geloofwaardigheid van deze operatie liep vorige maand echter een flinke deuk op toen Starr aankondigde dat hij deze zomer zijn post zou verruilen voor een niversitair instituut. Niet alleen betekende dit dat hij zijn werk onaf achterliet, maar het instituut in kwestie wordt ook nog eens gesubsidieerd door een uitgesproken tegenstander van Clinton.

DE SPECIALE aanklager heeft zijn voornemen inmiddels weer ingeslikt, maar de schade is aangericht. Er was al kritiek op Starr dat hij in zijn advocatenpraktijk onvoldoende afstand heeft gehouden tot het anti-Clinton kamp. Bovendien heeft de Amerikaanse kiezer luid en duidelijk gesproken en Whitewater - alsmede alle andere zo royaal geadverteerde vraagtekens bij het Eerste Echtpaar - klaarblijkelijk geen reden gevonden de Clintons het Witte Huis te ontzeggen. Nu blijkt dat deze residentie onder Clinton op een wel zeer speciale manier is gebruikt om geldgevers voor de verkiezingscampagne te benaderen en te fteren. Voor betalende gasten was zelfs de chique Lincoln-kamer op het Witte Huis beschikbaar. Het ,,huis van het volk'' is in zijn lange geschiedenis wat gewend, maar dit was wel heel grof. De grootste moeilijkheden heeft tot dusver overigens vice-president Gore, doorgaans het toonbeeld van een ijverige padvinder. Hij belde potentiële geldgevers op vanachter zijn bureau in plaats van uit een telefooncel buiten het hek. Dat is in strijd met een oude wet die het gebruik van overheidsgebouwen voor politieke collectes categorisch verbiedt. Ook al gebruikte Gore een telefoonkaart van de Democratische partij. En nu heeft Clinton toegegeven zelf ook wel eens met dezelfde opzet te hebben gebeld.

HET IS WRANG dat dit soort details het hele dolgedraaide systeem van campagnefinanciering uit de aandacht dreigt te verdrijven. Twintig jaar na de hervormingen als uitvloeisel van het Watergate-schandaal is het kopen van politieke invloed door zakelijke belangen weer helemaal terug, ook al is het nu verpakt in het verschijnsel ,,politiek actie-comité''. De benodigde bedragen zijn buiten proporties geëscaleerd. Het is tijd voor nieuwe afspraken.

In de tussentijd heeft Clinton zelf wat uit te leggen over de invloed van buitenlandse belangen en de mate waarin hij gulle gevers daadwerkelijk is tegemoetgekomen. Het ziet er naar uit dat hij een heel eind zal komen met het argument dat iedereen, inclusief de leden van het Congres, het doet. Maar de aanloop van Al Gore naar de verkiezingen in het jaar 2000 ziet er opeens heel anders uit.