NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In 30 theaters.

Ian Kerkhofs rammelende film over housecultuur is tergend kinderachtig

Terug uit de wereld van de draaitafel

Door PIETER STEINZ
Met een klok, een pilletje en een tongzoen begint Naar de klote!, al maanden voor de première aangekondigd als de eerste Nederlandse speelfilm over de housecultuur, en nu zelfs geafficheerd als 'de ervaring van de jaren '90'.

De verwachtingen waren hoog gespannen. Regisseur Ian Kerkhof had zich in zijn eerdere werk (onder meer de Gouden Kalf-winnaar Kyodai Makes the Big Time) bewezen als een eigenzinnig filmer die niet beschuldigd kon worden van trendgevoeligheid. Thom Hoffman en Hugo Metsers III (de 'stem' in Zusje) speelden belangrijke rollen. En kosten noch moeite waren gespaard om de film van een soundtrack te voorzien die de state of the art van de moderne house zou weerspiegelen.

Dat Naar de klote! kon tegenvallen, was zoals bij alle ambitieuze films een ingecalculeerd risico. Maar dat de film nauwelijks het aanzien waard blijkt, is een schok. Wat ik had verwacht, en waar ik naar had uitgekeken, was een film die een wervelend en overtuigend beeld zou geven van de wereld van houseparty's en fin-de-siècle hedonisme - of anders een film die een sterk verhaal vertelt tegen de achtergrond van de moderne danscultuur. Wat Kerkhof en zijn co-scenarist Ton van der Lee gefabriceerd hebben, is geen van beide. Naar de klote! rammelt aan alle kanten, en alleen een cynicus zal daar een aanstekelijk ritme in ontdekken.

Wie de ondermaatsheid van Naar de klote! wil verklaren, komt allereerst uit bij het scenario. Op de galapremière afgelopen zondag vertrouwde Ian Kerkhof (Johannesburg, 1964) een verslaggever toe dat hij het script 'zomaar even' en 'stoned als een garnaal' had verzonnen. Je bent geneigd dat te beschouwen als superieure ironie van iemand die een naam als enfant terrible heeft hoog te houden; maar na het zien van de film denk je daar anders over. Het verhaal van Naar de klote! is van een tergende kinderachtigheid, en de onwerkelijke dialogen, versneden met veel quasi-modern Amerikaans ('Fuck off, gewoon') zijn een belediging van de filmkijker. De weinige teksten die je bijblijven doen dat dan ook alleen door hun campy onbenulligheid: 'Wat doe je?' 'Voorspel.' 'Voorspel is voor bejaarden; pleur 'm erin.'

Naar de klote! - de titel verwijst onder meer naar jargon voor het slikken van xtc en andere designer drugs - draait om een 19-jarige Tilburgse die samen met haar vriendje naar Amsterdam verhuist en daar in de housescene belandt. Jacqueline (gespeeld door de debutante Fem van den Elzen) maakt verkeerde vrienden, laat zich verleiden tot kinky sex en pillendealerij, wordt verlaten door haar jeugdliefde, krijgt te maken met verraad en geweld, en vlucht uiteindelijk met hangende pootjes terug naar de veilige provincie. In een subplot slaagt een van Jacquelines vriendinnen erin om via het bed van een beroemde dj (Thom Hoffman met een mid-randstedelijk accent) op te klimmen tot het walhalla van de housescene, de draaitafel.

Het is misschien flauw om de plot zo samen te vatten; per slot van rekening valt ook Breaking the Waves te beschrijven als 'man houdt van vrouw en verliest haar' en Trainspotting als 'jongen ontworstelt zich aan drugsmoeras'. Maar Naar de klote! wordt niet gered door andere dingen. Het acteren van de merendeels onervaren cast is onbeholpen, en soms (bij ruzies en andere veeleisende spelsituaties) zelfs gênant slecht. De muziek, een mix van gabber-, mellow- en technohouse, lijkt lukraak onder de scènes gezet. En de zogenaamd revolutionaire beelden waarin Kerkhof en zijn vaste cameraman Joost van Gelder het verhaal goten - schuine kaders, veel gewiebel, neopsychedelische kleuren - zijn alleen maar vermoeiend. Zelfs househaters zullen de bioscoop nog eerder verlaten met pijn aan de netvliezen dan aan de trommelvliezen.

In het televisieprogramma De Plantage werd Naar de klote! afgelopen zondag voorbesproken door een aantal house-experts. Ze waren over het algemeen lovend, maar hadden ook kritiek. Zo zou de regisseur de verschillende subculturen van de house op een hoop hebben gegooid en alle vooroordelen over drugsgebruik en geweld in de scene hebben bevestigd. Misschien dat de film ook daarom zo'n onechte indruk maakt. 'This is the real world, man - not a Tarantino movie', zegt een van de personages in de film. Maar vergeleken met de wereld van Naar de klote! is die van Tarantino een wonder van waarachtigheid.