NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In 16 theaters.

Als het gras gemaaid wordt, dan huilt het

Door PIETER STEINZ
'In het begin was er niets,' zegt een stem terwijl het beeld zich vult met televisiesneeuw; 'alleen de muziek.' Wat volgt is een onconventioneel scheppingsverhaal. Als we de verteller mogen geloven, maakte God eerst de zon, de aarde en de zee en de televisie. Op de vijfde dag schiep Hij het gras - 'als je het maait dan huilt het, dan moet je het troosten' - en daarna de mensen. Op zondag rustte Hij, en 'op de achtste dag schiep hij Georges.'

De dromerige Georges, een van de twee hoofdpersonen van Le huitième jour, is een mongool die na de dood van zijn moeder in een inrichting is beland. Op een dag pakt hij zijn koffertje en loopt hij weg, op zoek naar een moeder die niet meer leeft en een thuis dat niet meer bestaat. Verloren loopt hij over de provinciale weg, tot hij wordt aangereden en opgepikt door Harry, een eendimensionale workaholic die net is verlaten door vrouw en kinderen. Het lukt Harry niet om de aanhankelijke Georges snel weer kwijt te raken, en er ontwikkelt zich een vriendschap tussen de beide mannen die zowel Georges' terugkeer naar het tehuis als Harry's hereniging met zijn gezin overleeft.

Zo samengevat klinkt de tweede film van Jaco Van Dormael als een brave en enigszins larmoyante buddy movie - niet bepaald een project dat je zou verwachten van de regisseur van de verrukkelijk anarchistische tragikomedie Toto le héros (1991). Maar hoewel Le huitième jour een doorzichtige structuur heeft en flink op de emoties speelt, is het niet zomaar de zoveelste film over een snelle jongen die tegen wil en dank een idiot savant leert waarderen; vergeleken met Barry Levinsons acht jaar oude Oscarwinnaar Rain Man is Le huitième jour zelfs een wonder van oorspronkelijkheid.

Een van Van Dormaels specialiteiten in Toto le héros was de subtiele en tegelijkertijd spectaculaire vermenging van waan en werkelijkheid. In Le huitième jour heeft hij zich ingehouden, maar de scènes waarin Georges (dag)droomt over de gelukkige tijd dat zijn moeder nog leefde, behoren tot de hoogtepunten van de film. Georges' dierbaarste herinnering aan zijn ouderlijk huis is een smartlap van Luis Mariano ('Maman, c'est toi la plus belle du monde'); in zijn dromen zien we niet alleen een Mexicaans uitgedoste charmezanger die het liedje zingt op de motorkap van een rijdende auto, maar ook een huisrat die het playbackt in de kruipruimte onder de vloer.

De zo belangrijke rol van Georges in Le huitième jour wordt gespeeld door de aan Down-syndroom lijdende Pascal Duquenne, die ook al in Toto le héros te zien was als de mongoloïde broer van de gedeprimeerde hoofdpersoon. Op het filmfestival van Cannes, waar de nieuwe film van Van Dormael in mei in première ging, kreeg Duquenne de prijs voor de beste acteur. Hij moest hem delen met zijn Franse tegenspeler Daniel Auteuil, die de metamorfose van de gladde, egoïstische Harry inderdaad goed vorm weet te geven. Voor de liefhebbers van de franstalige film heeft Le huitième jour nóg een verrassing in petto: een mooi rolletje van Miou-Miou als de afwisselend furieuze en hartveroverende vrouw die door Harry opnieuw het hof gemaakt moet worden.

Le huitième jour is veel tegelijk: een Belgische road movie waarin gereisd wordt van de buitenwijken van Brussel naar de Vlaamse kust; een moraliteit die begrip kweekt voor de Ander en Dat Wat Anders Is; een sprookje met musical-elementen over een zakenman in een midlife crisis. Wie niet al te cynisch de bioscoop binnengaat, zal geroerd worden - is het niet door het bitterzoete verhaal, dan wel door het ingetogen acteren. Niemand zal ontkennen dat de film sentimenteel is; maar alleen een hart van steen zal hem weerstaan.