A C H T E R P A G I N A
|
NIEUWSSELECTIE
|
C O L U M N :
Majesteit,
Wat heeft die man nou misdaan? Je mag ook niks meer in dit land. Niet eens even op je eigen briefpapier een briefje schrijven aan iemand met wie je op dezelfde school hebt gezeten om iets te regelen voor een Haarlemse pillenboer voor wie je al vijf jaar schnabbelt. Dan gaan we ethisch doen en het woord "onoirbaar' gebruiken. Hou toch op. De hele zakenwereld hangt van dit soort kattebelletjes aan elkaar. We worden eindelijk een volwassen natie, gaan op Belgi
Het is heel moeilijk om als partij aan de gewone man uit te leggen voor wie en wat je nou precies staat in deze maatschappij en dat is nu in
Tot nu toe straalde de VVD bij mij altijd macht uit. Ik associeerde ze met kakkers, hockeyers, poen, banken, founders, golfers, kaviaar, Harrie Mens, skyboxen, onroerend goed, enzo. Iemand komt met een idee om voor Ajax een nieuw stadion te bouwen en binnen drie kwartier hebben veertig vrienden onder leiding van Cor van Zadelhoff bijna driehonderd miljoen krediet bij elkaar. Zo ontstaat Sport7, verbouwt men het Concertgebouw en hadden ze, als ze hadden gewild, Fokker kunnen redden. Alleen dat laatste wilden ze niet. Dat was mijn vastgeroeste idee van de liberalen, maar het schijnt een bijstandspartijtje te zijn. Je kan de voorman van deze partij al oor vijfentwintighonderd piek per maand een brief naar de minister laten schrijven. Wat een armoe. En daarbij doet hij het ook nog in de hoedanigheid van commissaris. Dus heeft hij niet begrepen wat een commissariaat inhoudt. U en ik weten dat een commissaris de directie moet controleren en zich niet moet laten gebruiken als de eerste de beste boodschappenjongen. Dat is de omgekeerde wereld. Aan de ene kant verbaast het salarisje me, maar aan de andere kant ook niet. Bij ons thuis liggen wij elk kerstdiner gierend onder tafel na de anekdote van een van mijn beste vrienden over het VVD-Kamerlid mevrouw S. van Heemskerck Pillis-Duvekot. Jaren geleden prikte hij, als bestuurslid van de Vereniging van Theaterproducenten, een vorkje met deze dame in het Haagse restaurant Le Bistroquet (U weet wel: van die beroemde foto van Wiegel en Dries). Aan het slot van de lunch kwam de koffie met bonbons en mevrouw Duvekot vrat, tot verbazing van mijn vriend, in hoog tempo het hele schaaltje leeg. Toen vroeg ze of hij het raar vond als ze nog een schaaltje bestelde. Hij zei van niet, maar vond van wel. Daar nam ze er twee van, vouwde een servetje open en deed de rest van het schaaltje daarin. Dit verdween in haar tas onder de geaffecteerde uitroep: "Daar ben ik een hele rare in'. Ik bedoel maar majesteit. Dan bent U toch de baas van een heel lief land en kunt U met een gerust hart afreizen naar Mandela en zijn vriendin. Tikt U Nelson nog wel even op de vingers? Gewoon zeggen dat U niet van dat buitenechtelijke gehok houdt en haar liever niet aan het banket heeft. Goeie vakantie en tot volgende week. Uw makker, ook tijdens wild geraas,
Youp van 't Hek
|
NRC Webpagina's
28 SEPTEMBER 1996
|
Bovenkant pagina |