K U N S T
|
NIEUWSSELECTIE
|
In 14 theaters. De Spaanse macho en het mafialiefje
Door PIETER STEINZ
Het uitgangspunt van Two Much is niet eens onaardig: een sjoemelende kunsthandelaar in Miami wordt tegen zijn zin de beoogde huwelijkspartner van een ex-liefje van een jaloerse mafiabaas, en construeert een alter ego om zo het vege lijf te redden. Niet zoals in de recente Michael Keaton-komedie Multiplicity door zichzelf te klonen, maar gewoon door het spelen van een rollenspel. De moeite die hij moet doen om het onderscheid tussen zijn twee persoonlijkheden in stand te houden (bril op, ring af, haar los) is nog niets vergeleken bij de problemen die ontstaan wanneer hij verliefd wordt op het zusje van zijn aanstaande vrouw. Er zit een handvol grappige momenten in Two Much, bijvoorbeeld de scène waarin Antonio Banderas (getypecast als Spaanse dekhengst) rollenspelend heen en weer rent tussen twee slaapkamers en daarbij telkens een huiskamerzwembad moet ontwijken. Ook Danny Aiello (getypecast als dikke mafioso) weet de kijker met zijn bezopen hofmakerij enkele glimlachjes te ontlokken. Maar het wordt alles tenietgedaan door het gebrek aan timing van de regisseur, de afleidende want amateuristische cameravoering, en het matige spel van de vrouwelijke hoofdrolspeelsters. Melanie Griffith (die er als het mafialiefje oprecht verlopen uitziet) en Daryl Hannah (getypecast als blonde verleidster) stralen weinig meer uit dan een gevoel van ontheemding; ze zijn net zo misplaatst in de film als het aanstekelijke salsadeuntje dat de verbinding tussen de scènes vormt. In Amerika is Two Much vooral bekend geworden als de film die ervoor zorgde dat Griffith haar echtgenoot Don Johnson verliet voor haar tegenspeler Banderas. In Nederland, waar de interesse in het roerige privé-leven van de hoofdrolspeelster uit Working Girl miniem is, zal de film zelfs die glorie niet ten deel vallen.
|
NRC Webpagina's
25 SEPTEMBER 1996
|
Bovenkant pagina |