NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: Amsterdam, Cinecenter; Breda, Chassé Cinema.

Een aarzelende vogelaar in Bengalen

Door HANS BEEREKAMP
Hoewel Charachar (1993) al de negende lange speelfilm is van de vaak bekroonde Bengaalse regisseur Buddhadeb Dasgupta (1944), verkreeg zijn werk in Nederland nauwelijks bekendheid. Getuige de poetische kwaliteiten van de eerste hier uitgebrachte film van Dasgupta is die miskenning niet terecht. Zijn stijl is symbolisch, maar simpel en helder, en ontbeert op prettige wijze de klagerige noodlotsdoem van menige andere uit India afkomstige filmkunstenaar.

Laten we het ook niet overdrijven. De voorzichtige kennismaking bevalt, maar doet nog niet bepaald verlangen naar een obligaat retrospectief in het International Filmfestival Rotterdam of 56 filmhuizen, ook al kun je je afvragen of de incidentele distributie van zo'n losse, drie jaar oude en uiterst broze film wel zin heeft. Misschien is het aardig Charachar en Blind Date (zie elders op deze pagina) eens vlak achter elkaar te bekijken, omdat beide films gaan over de onmacht van een ouderpaar bij het verwerken van de dood van een driejarig kind. Maakte Theo van Gogh van de vader een illusionist, de Indiase papa oefent het beroep van vogelaar uit. Hoewel zijn familie al generaties lang sijsjes lijmt, valt het Lakhinder (Rajit Kapoor) zwaar de diertjes in een kooi te stoppen, omdat hij steeds achtervolgd wordt door het visioen van zijn zoontje, dat een dood vogeltje op het strand begraaft. Al in de openingsbeelden zien we de herhaalde close-up van een zich openende hand, die een vogel laat wegvliegen. Het is een wat versleten symbool, maar elke filmmaker in India of elders heeft het recht het wiel opnieuw uit te vinden. De kleuren in Charachar zijn prachtig, vooral die van het tropisch pluimvee, de mensen innemend, de toon gedragen, maar niet loodzwaar. Als de vogelaar aan het slot de film uitloopt, is duidelijk dat het nooit meer goed met hem komt, ook al verzoent de film ons met zijn kruis.