NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S c h a k e l s

Door onze redacteur HANS KLIPPUS
ATLANTA, 2 AUG. Jacqueline Toxopeus, doelvrouw van de Nederlandse hockeyploeg, kende Kathryn Johnson wel. ,,Ze noemen haar het scheermes. Dat kind hakt elke rechtsbuiten neer.'' Van jaren terug herinnerde Toxopeus zich dat de Britse verdedigster destijds de strafballen in de linkerhoek pushte. ,,Maar ze ging nu heel anders staan. Dus wist ik dat die bal in de andere hoek zou gaan. Die is van mij, dacht ik.''

Ze stopte de bal met de hand en Nederland greep, zoals bondscoach Tom van 't Hek het uitdrukte, ,,een plakkie''. De strijd om het brons tegen Groot-Brittannië werd gisteravond beslist in een strafballenserie. In de reguliere speeltijd van zeventig minuten was niet gescoord.

Met Tox in het doel kan een strafballenserie bijna niet misgaan. Toxopeus heeft iets onoverwinnelijks in het rechtstreekse duel met de schutter. Ze blijft heel lang recht overeind staan en dat brengt de tegenstander zichtbaar in de war. Ze stopte twee strafballen. Omdat bij Nederland alleen Dilliane van den Boogaard miste, was dat voldoende. ,,Ik leek heel zeker, maar ik stond op mijn benen te trillen'', bekende de matchwinnaar.

Toxopeus bezorgde vorig jaar in de EK-finale tegen Spanje Nederland ook al de zege in een strafballenserie. Tussen toen en nu is veel gebeurd. De 31-jarige doelvrouw raakte zelfs - in een periode dat de nationale ploeg niet in vorm was - een periode haar basisplaats kwijt aan Stella de Heij. Toxopeus was vóór de Olympische Spelen niet erg optimistisch. ,,Als we maar geen zesde worden, dacht ik.'' Eenmaal in Atlanta zag ze toch ineens ,,een medaille aan de horizon gloren''. Nederland bereikte na de halve competitie de wedstrijd om het brons. Toxopeus: ,,Toen dacht ik: verdomme, ik wil die plak.''

Ze had in de wedstrijd ook al vier goede reddingen verricht. Het spel van beide ploegen was zeer pover. Nederland kreeg wel acht strafcorners, maar ging daar knullig mee om. Na de overwinning was dat allemaal vergeten. ,,Eind goed, al goed'', zei coach Van 't Hek. ,,Het resultaat is heilig. In het stadion werd zelfs We are the champions gezongen.'' Oranje vierde het brons ook als goud. ,,Dat was voor ons het hoogst haalbare'', concludeerde Van 't Hek. ,,De vlag hoeft niet uit, maar twee hockeymedailles is een mooi resultaat. Straks gaat heel Nederland nog hockeyen!''

Van 't Hek had tijdens de strafballenserie zenuwachtig heen en weer gedrenteld en voortdurend een greep gedaan in de bak met ijsblokjes achter de dug-out. ,,Het blijft een loterij'', stelde hij vast. ,,Ik ben ook meer een voorstander van sudden death. Daarbij komen de emoties los.''

Toch ligt de strafballenserie Van 't Hek wel goed. Hij verloor er in zijn loopbaan zelfs niet één, niet als speler en niet als coach. Zeven keer stond hij aan de winnende kant. Voor de serie tegen Groot-Brittannië had hij al een goed gevoel. Drie van de Britse hockeysters hadden in juni, als speelsters van Slough in de Europa-Cupfinale tegen Kampong, gemist. ,,Gisteren gingen ze nog even strafballen oefenen. Wij hadden het toch wat beter voor elkaar'', zei Van 't Hek.

De coach had bij de laatste training voor de troostfinale zeven speelsters aangewezen die voor het nemen van een strafbal in aanmerking zouden komen. Na het eindsignaal ging hij meteen bij hen langs. Alleen aanvoerster Wietske de Ruiter zei zich niet zeker te voelen. ,,Ik raakte gewoon geen bal'', legde ze later uit. Dus viel de keuze op Donners, Van den Boogaard, Thate, Lewin en Van der Wielen. De vijf kwamen met Toxopeus, manager Sophie von Weiler en Van 't Hek in een kringetje bij elkaar op het veld. De coach sprak de speelsters nog even moed in. ,,Iedereen kan missen. We zijn een eind gekomen. Blijf elkaar steunen!''

De tweede Nederlandse strafbal werd gestopt door de Britse keepster Thompson. Schutter Van den Boogaard barstte in snikken uit, maar de misser gaf Toxopeus extra kracht. Zij en Van den Boogaard zijn clubgenoten bij Den Bosch. ,,Ik heb een zwak voor haar'', zei Toxopeus. ,,Daarom wilde ik de volgende bal stoppen.'' Dat gebeurde, veterane Brown pushte niet zuiver genoeg. Daarna benutten beide ploegen twee strafballen en bezorgde de koele Van der Wielen Nederland een 4-3 voorsprong.

Vervolgens stopte Toxopeus de push van Johnson, waarna het uitbundige feest kon beginnen. Kroonprins Willem Alexander rende het kunstgras op en werd door zestien hockeysters besprongen. Jacqueline Toxopeus genoot er met volle teugen van. De bronzen medaille betekent een waardig einde van haar internationale carrière. ,,Het is héél mooi geweest.''

De Australische hockeyvrouwen hebben gisteren de olympische titel behaald. De ploeg, die in 1994 in Dublin ook wereldkampioen werd, won in Atlanta de finale met 3-1 van Zuid-Korea. Bij de rust was de stand nog gelijk: 1-1. In de groepswedstrijden van het olympisch toernooi had Australië zich al de beste getoond.