Voor posterboy Julich telt alleen de eerste plaats

De Amerikaan Bobby Julich (26) is de revelatie van de Tour. Hij verdedigt morgen een voorsprong van veertien seconden op de Duitser Jan Ullrich. ,,Waarom zou ik die tijdrit niet kunnen winnen.''

Door onze redacteur JAAP BLOEMBERGEN

LA CHAUX-DE-FONDS, 31 JULI. De eerste kennismaking met de aangewezen kopman van Cofidis levert een vertrouwd beeld op. Bobby Julich beantwoordt aan de algemene indruk van een Amerikaanse sportman. Bij de start staat hij zelfverzekerd tegen de materiaalwagen van zijn sponsor geleund. Kauwt kauwgom en draagt een zonnebril. En hij geeft zichzelf nog steeds een kans op de gele trui. ,,Never say never again'', klinkt het vastberaden. Een gastrol in een film van James Bond zou hem niet misstaan.

Mister Cool wordt deze weken betrekkelijk met rust gelaten. Terwijl Marco Pantani en Jan Ullrich zich nauwelijks kunnen voortbewegen in de menigte, wandelt Julich nonchalant rond. Hij deelt handtekeningen uit en neemt de tijd voor een fotosessie met een paar Amerikaanse toeristen. Als zij vriendelijk vragen of hij zijn bril met reflecterende glazen wil afzetten, antwoordt hij zeer beslist. ,,This way or no way.''

Als de toeristen weer achter de dranghekken verdwijnen, vertelt Julich over ,,de miserabele omstandigheden'' in de eerste Alpenrit van afgelopen maandag. ,,Iedereen die binnen de tijdslimiet is binnengekomen, verdient een standbeeld. De Tour is een slijtageslag. Eerst de regen, toen de hitte en daarna de kou. Als kind keek ik altijd naar de Tour en zag ik de extreme omstandigheden op de televisie. Toen kon ik niet geloven wat een renner doormaakte. Nu beleef ik het zelf. And I enjoy it.''

Julich is de openbaring van deze Tour, hoewel hij vorig jaar sterk debuteerde. Hij werd vierde in de tijdrit bij Disneyland en eindigde op de zeventiende plaats in Parijs. Een podiumplaats kan hem nu bijna niet meer ontgaan. Maar een Amerikaan is niet snel tevreden. ,,Ik stop pas met fietsen als ik op de hoogste trede heb gestaan.''

Na het vertrek van zijn geblesseerde ploeggenoot Francesco Casagrande is Julich kopman bij Cofidis. Hij maakt zijn beschermde status volledig waar. Hij eindigde als derde in de individuele tijdrit bij Corrèze. Hij reed met de besten mee naar boven in de Pyreneeën. In de Alpen vertoonde hij geen serieuze tekenen van verzwakking. ,,Van mij had de Tour ook vier weken mogen duren.''

Julich is afkomstig uit Colorado, waar hij op jonge leeftijd veel talent voor skiën etaleerde. In de zomer hield hij zich in conditie met hardlopen en wielrennen. Hij bleek op de fiets over nog meer kwaliteiten te beschikken dan in de sneeuw en won bijna alles bij de junioren. Julich werd de lieveling van de Amerikaanse wielerbonzen. Hij werd naar eigen zeggen behandeld als een posterboy. De latere wereldkampioen Lance Armstrong reed in zijn schaduw. Ingewijden vergeleken hem met Greg Lemond, drievoudig winnaar van de Tour.

Julich negeerde in 1992 een aanbieding van de profploeg Motorola, omdat hij als amateur naar de Spelen van Barcelona wilde. Tot zijn teleurstelling werd hij in 1992 niet geselecteerd voor de olympische wielerploeg. Een jaar later maakte hij een mislukt profdebuut bij de bescheiden Amerikaanse formatie Rossin. Deze sponsor hield het na paar maanden voor gezien. Julich heeft gemengde gevoelens over die pechvolle periode. ,,Een nachtmerrie. Ik had weinig geld, maar veel ambitie. Ik wilde me blijven meten met de andere jongens aan het front. Ik kon soms niet eens mijn startgeld betalen. Ik reed met een rugzak met eten en drinken van de ene na de andere wedstrijd. Het was een zware strijd, die mij kostbare tijd heeft gekost. Maar ik ben nu wel harder en volwassener geworden. Ik profiteer nog elke dag van die ellende.''

Julich kreeg in 1994 een nieuwe kans bij Motorola. In 1996 werd hij negende in de Ronde van Spanje. Assistent-ploegleider Hennie Kuiper van het inmiddels opgeheven Motorola bewaart goede herinneringen aan Julich. ,,Het verbaast me niks dat hij hier zo goed rijdt. Hij is minder explosief dan Armstrong, maar hij is een completere renner. Klimmen, dalen, tijdrijden, die gast kan echt alles. Hij is ervan overtuigd dat hij nog een keer de Tour gaat winnen. Hij doet mij aan Greg Lemond denken. Die blaakte ook van zelfvertrouwen.''

Morgen moet Julich het stellen zonder de hulp van zijn ploeggenoten, als de beslissende tijdrit op het programma staat. Ondanks zijn achterstand van bijna zes minuten weigert hij zich bij voorbaat neer te leggen bij een overwinning voor Pantani. ,,Ik geef pas op als we Parijs binnenrijden.''