Olympische Spelen 2000

Nieuws

Verslagen

Sporters

Digitaal dagboek

Boemerang

Programma

De hockeyploeg van bondscoach Hendriks tartte in Sydney het noodlot, maar won uiteindelijk wel de gouden medaille.

Door onze redacteur MARK HOOGSTAD

SYDNEY, 2 OKT. Mocht hij even van het succes genieten? Net olympisch kampioen geworden of Maurits Hendriks kreeg een spervuur aan lastige vragen voorgelegd. Hoe groot de inbreng bijvoorbeeld was geweest van de bondscoach die sinds zijn aantreden, in februari van het vorig jaar, nooit het volledige vertrouwen van zijn hockeyselectie had genoten. Hoe zwaar de laatste stappen op weg naar de gouden medaille waren geweest?

Hendriks doorstond de vuurproef, zoals hij de afgelopen dagen toch al overeind bleef in de storm die opstak na de 'bijna-uitschakeling', dinsdag als gevolg van de verrassende nederlaag tegen Pakistan. Wie kon hem bovendien wat maken? Hendriks gaat na zaterdag, na de benauwde strafballenwinst op Zuid-Korea, de boeken in als de eerste hockeycoach sinds 1956 (India) die erin slaagde om de belangrijkste titel te prolongeren.

Eerzucht en individuele klasse hielden de hockeyers in Sydney op de been, al leek de ploeg voortdurend het noodlot te willen tarten. Dinsdag, na het verlies in de afsluitende groepswedstrijd tegen Pakistan, leek uitschakeling een feit. Groot-Brittannië reikte de hockeyers evenwel de hand, door tot ieders verrassing Duitsland met 2-1 te verslaan. De titelverdediger leefde weer en leek bevrijd van de druk, toen het twee dagen later gastland Australië via strafballen de toegang tot de finale ontzegde.

Zaterdag kwam de ploeg weer met de schrik vrij. Zuid-Korea toonde in de eerste helft te veel ontzag voor de regerend kampioen. Pas na rust wierp het elftal van bondscoach Kim Sang Ryul de schroom van zich af. Een stormachtig slotoffensief, bij een 3-1 voorsprong voor Nederland, resulteerde in vijf doldwaze slotminuten, waarin de Koreanen een verlenging afdwongen. Die leverde niets op. In de daaropvolgende strafballenserie moesten de Aziaten alsnog het hoofd buigen. Uitgerekend sterspeler Seung Tae Song faalde vanaf zes meter veertig, de vijf strafbalspecialisten van Nederland hielden het hoofd wel koel.

Dat laatste was een wonder, want rustig verliep de voorbereiding op de finale allerminst, zoals aanvoerder Stephan Veen naderhand zei. "We vormen een lastige groep die op een gegeven moment uit een aantal BV'tjes bestond. Het kostte veel moeite om dat voor de finale weer recht te breien." Dat lukte. Met dank aan het begeleidingsteam, manager Maarten van Heeswijk in het bijzonder, die een dreigende opstand de kop indrukte door een brug te slaan tussen de muitende spelersgroep enerzijds en de technische staf (Hendriks en assistent Marc Delissen) anderzijds. "Behoorlijk heavy", zo typeerde Hendriks de roerige aanloop naar de finale.

Zelfs de grootste critici binnen de selectie (Ronald Jansen en Jacques Brinkman) twijfelen niet aan Hendriks' kennis. Maar het is zijn bijna neurotische aanpak, met meer oog voor speltechnische details dan voor sociale omgangsvormen, die kwaad bloed zette.

In februari leek de lucht geklaard. Na een pijnlijk eerste jaar onder Hendriks verlies Champions Trophy en EK vertelden de internationals elkaar de waarheid. Hendriks op zijn beurt beweerde leergeld te hebben betaald. Voortaan zou hij minder dogmatisch te werk gaan, beloofde hij. Maar daarmee was de pijn niet verdwenen, bleek in Sydney. Bij de minste of geringste tegenslag, laaide de onvrede weer op. Met Brinkman en Jansen in de rol van boodschappers van het kwade nieuws. Na de nederlaag tegen Pakistan deden de routiniers hun beklag over de lakse houding van de jonge garde.

Die mededeling was aan de ene kant bedoeld om de ploeg aan te zetten tot meer daadkracht, maar aan de andere kant een uiting van persoonlijke frustraties. Brinkman (34) en Jansen (36) zijn nog niet vergeten hoe Veen (30) vier jaar geleden door Hendriks' voorganger Roelant Oltmans naar voren werd geschoven als opvolger van de vertrekkende aanvoerder Delissen. Beiden voelden zich gepasseerd, door een speler met een minder lange staat van dienst.

Dat mag zo zijn, maar uitgerekend aan Veen was het te danken dat Brinkman en Jansen met een gouden medaille op het vliegtuig stapten. Hoewel in Sydney niet in zijn allergrootste vorm bezorgde de balvirtuoos niet alchzelf, maar ook de overige drie afzwaaiende internationals (Brinkman, Jansen en Wouter van Pelt) een droomafscheid. In zijn laatste interland nam Veen alle treffers voor zijn rekening. Bovendien benutte hij de beslissende strafbal.

Zo redde hij het gezicht van de bondscoach die na alle successen van de laatste jaren niet te benijden was toen hij anderhalf jaar geleden de taken van Oltmans overnam. In januari loopt Hendriks' contract af. Hij weigerde zaterdag te speculeren over zijn toekomst. Mocht hij even van het succes genieten?