Olympische Spelen 2000

Nieuws

Verslagen

Sporters

Digitaal dagboek

Boemerang

Programma

Door onze redacteur ROBERT MISSET
PENRITH, 25 SEPT. Vier jaar lang had roeier Michiel Bartman de druk weerstaan om een vervolg te geven aan de olympische triomf van de Holland Acht in Atlanta. Met zijn partner Diederik Simon formeerde de 33-jarige Bartman een dubbelvier, die gisteren in Penrith Lakes in vloeiende stijl een zilveren medaille veroverde. Eeke van Nes en Pieta van Dishoeck werden beloond voor hun omstreden besluit bij de Spelen van Sydney op twee bruiloften te dansen. Na hun tweede plaats in de dubbeltwee dirigeerde de powerhouse van de vrouwenacht ook het team van bondscoach Rene Mijnders naar een zilveren medaille.

Bartman en Simon weerlegden gisteren de scepsis van Nico Rienks, die zijn oude collega's van de gouden acht in Atlanta niet tot een rentree in de Holland Acht II had kunnen verleiden. Het boegbeeld van de Nederlandse roeisport voorspelde een bijrol voor beide boten. Rienks had de krachten graag willen bundelen. Na de afgang van de Holland Acht II, die in Penrith niet eens de finale bereikte, haalde Bartman gisteren in een boeiende finale zijn gelijk. Achter de ongenaakbare Italianen roeiden Bartman, Simon, Lippits en Verberne naar het zilver door het Duitse kwartet met een verbluffende eindsprint te passeren. "Hier heb ik dus al die jaren voor gevochten", zei Bartman.

Vier jaar geleden werden Bartman en Simon olympisch kampioen in de Holland Acht. Maar het zilver in de dubbelvier schonk Bartman minstens zoveel voldoening. "We vormen een hecht team", vertelde de roeier van Nereus. "De roeiers in deze boot hebben aan een half woord genoeg om elkaar te begrijpen. Ik wist tijdens de laatste 500 meter dat niemand meer langs ons kon komen, al kwam die eindsprint wel uit onze tenen. Het deed veel pijn, maar die heb ik met liefde onderdrukt. Ik wist dat de dubbelvier de betere mannenboot zou zijn in Nederland."

Vorig jaar had Bartman openlijk zijn ongenoegen uitgesproken over de volgens hem warrige selectieprocedures bij de Nederlandse roeibond. "Ik heb de boel toen bewust op stelten gezet om een doorbraak te forceren, want ik zag het niet meer zitten", zei Bartman. "Ik heb in die periode wel degelijk getwijfeld of ik toch niet terug zou keren naar de Holland Acht. Ik was immers helemaal alleen, de andere roeiers hadden dubbels gevormd. Ik heb zelfs overwogen te stoppen. Toch was ik ervan overtuigd dat de dubbelvier de meeste potentie had op de Spelen."

In 1999 voer de dubbelvier bij de wereldbeker in Luzern slechts twee seconden boven het wereldrecord. "Dan kun je jezelf niet meer voor de gek houden", hield Bartman zichzelf voor. "We hebben een inhaalrace moeten voeren, want de Italianen, de Duitsers en de Oekraïeners zitten al jarenlang bij elkaar in een vier. Maar dit seizoen hebben we telkens op het podium gestaan. We wisten dus dat een olympische medaille mogelijk was. Zonder leedvermaak heb ik de uitschakeling gevolgd van de Holland Acht. Ik weet niet wat er mis is gegaan met die jongens. Maar het is niet eerlijk deze boot te vergelijken met de ploeg voor Atlanta."

Op de Spelen zien ze Bartman niet meer terug. Maar een wereldtitel ontbreekt nog in zijn prijzenkast. "Ik ga eerst een tijdje wielrennen, dat is mijn tweede passie." En lachend: "Daarna zou ik in het roeien nog een gouden medaille bij de WK moeten winnen en brons op de Spelen om mijn verzameling compleet te maken." Die ambities heeft Eeke van Nes niet meer. De 31-jarige roeister beëindigde gisteren haar carrière met een vlekkeloze race in de vrouwenacht, die net als zaterdag in de dubbeltwee een zilveren medaille opleverde.

Na hun succes in de twee hadden Van Nes en haar drie jaar jongere partner Pieta van Dishoeck moeite om in slaap te vallen. "We staarden maar naar onze zilveren medaille", zei Van Nes. "Het duurde even voor we beseften dat onze missie in Sydney nog niet was voltooid." Opgelucht constateerde bondscoach Rene Mijnders gisteren dat zijn keuze om de spierbundels van Van Nes en Van Dishoeck toe te voegen aan de acht feilloos was uitgepakt. Met dank aan de twee reserves, die gisteren in de finale professioneel plaatsmaakten voor het Nederlandse topduo. "Dit was de beste race die de acht ooit heeft gevaren", meende Van Nes.

Van Dishoeck en Van Nes streken ook in de acht de rente op van hun dubbele investering. "In de twee hadden we nooit de Duitsers kunnen pakken als we ons louter op dat nummer hadden geconcentreerd", stelde Van Nes. "En als we alleen in de acht hadden gevaren, waren we hooguit iets dichter in de buurt van de Roemenen geëindigd. Natuurlijk hebben we getwijfeld of we beide projecten konden combineren. Daarom is het seizoen ook zo rommelig verlopen. Na de eerste race in München dachten Pieta en ik: 'We stappen niet in de acht.' De dag daarop wonnen we en toen wist ik het niet meer. Half om half trainen in de dubbeltwee en in de acht werkte niet. De twee leed daar echt onder."

Tot aan de wereldbeker in Luzern worstelde Van Nes bovendien met haar motivatie. "Dit is mijn laatste seizoen. Ik heb een leuke baan bij het biotechnisch laboratorium in Leiden en onbewust was ik de roeiwedstrijden aan het aftellen. Ik heb vervolgens een gesprek gehad met sportpsycholoog Wim Kayser. Hij maakte me ervan bewust hoeveel ik nog van het roeien hield. Na de Spelen van Atlanta besefte ik dat ik nog niet klaar was. Maar ik had in de aanloop naar Sydney even een duwtje nodig. Tijdens de trainingsstage in Australië vonden we eindelijk onze balans in de twee én in de acht. Een mooier afscheid van de roeisport had ik me niet kunnen bedenken."