Olympische Spelen 2000

Nieuws

Verslagen

Sporters

Digitaal dagboek

Boemerang

Programma

Door onze redacteur ROBERT MISSET
SYDNEY, 18 SEPT. Zo ongenaakbaar was Leontien van Moorsel vanochtend bij de drie kilometer achtervolging op de baan, dat de finale tegen haar Franse rivale Marion Clignet een formaliteit werd.

In een vlekkeloze cadans sprintte de 30-jarige wielrenster door het Dunc Grey Velodrome naar een gouden medaille die lange tijd buiten haar bereik leek. "Veel mensen hebben getwijfeld of ik ooit een medaille zou winnen op de Spelen", zei Van Moorsel met de tranen in haar ogen. "Maar met mijn man en coach Michael Zijlaard heb ik de scepsis overwonnen. Ik realiseer me nog niet dat ik nu olympisch kampioen ben."

Acht jaar lang heeft Van Moorsel moeten wachten op een olympische herkansing na het echec in Barcelona. Vervolgens viel de sensibele renster ten prooi aan een ernstige depressie. Vervuld van angst voor overgewicht durfde Van Moorsel zo weinig voedsel tot zich te nemen dat ze verschijnselen van anorexia vertoonde. Sinds haar huwelijk met Michael Zijlaard, de zoon van gangmaker Joop Zijlaard, heeft Van Moorsel zichzelf hervonden.

In een roes fietste de olympisch kampioene vanochtend naar haar echtgenoot toe. "De helft is van mij en de andere helft is van Michael", stelde ze. "We hebben samen twee jaar lang alles op de Spelen gezet, daarom is het zo geweldig dat ik nu die olympische medaille heb gewonnen." Van Moorsel besliste na de gouden race dat ze ook nog aan de puntenkoers deelneemt. Maar op de baan van Sydney had Van Moorsel vooral haar zinnen gezet op de individuele achtervolging.

In de kwalificatie verpulverde ze in haar rit tegen de Litouwse Mazeikite eerst het olympisch record. In de halve finale bleef Van Moorsel vol op de pedalen stampen, toen ze de Nieuw-Zeelandse Ulmer had ingehaald. Het leverde haar een wereldrecord op in de tijd van 3.30.816. Tegelijkertijd deelde 'Tinus' een psychologische dreun uit aan haar voornaamste concurrente Clignet, die het wereldrecord sinds 1996 in haar bezit had. De Franse wereldkampioene had tijdens de training aan de Nederlandse baanrenners laten weten dat ze geen rekening meer hield met Van Moorsel na haar teleurstellende twaalfde plaats op het WK in Berlijn.

Vanochtend maakte ook Clignet een knieval voor de onstuitbare kampioene uit Nederland. Al na tien ronden had Van Moorsel een voorsprong van 1,5 seconde op de Française. Dat verschil liep uiteindelijk op tot ruim vijf seconden. Uitbundig zwaaiend kwam Van Moorsel in een tijd van 3.33.60 over de streep, ruim vijf seconden sneller dan Clignet. "Het was natuurlijk heel dom van Clignet om mij al af te schrijven", zei Van Moorsel stralend. "Die uitspraken gaven me juist een enorme moraal. Ik wilde per se het ongelijk van Clignet bewijzen. Daarom was het ook zo moeilijk de concentratie vast te houden na mijn wereldrecord in de halve finales."

Toch twijfelde ook Van Moorsel. Voor het toernooi had ze dagenlang aan haar fiets laten sleutelen, op zoek naar het juiste verzet. Om geen risico te nemen koos Van Moorsel uiteindelijk voor 52x15 en met die molen trapte ze haar concurrenten in Sydney kapot. "Maar mijn poten deden pijn voor de start van de finale", vertelde Van Moorsel uitbundig. "Ik heb de afgelopen dagen nauwelijks geslapen, vannacht hooguit een uurtje. Ik denk dat Michael me bijna is gaan haten. Ik was zo moe voor de finale, ik kwam ook zo moeilijk op gang. Maar Michael hield me voor dat ik in topvorm was. Toch was ik pas zeker van die gouden medaille, toen ik Clignet in de rug zag."

De vaste rituelen gaven Van Moorsel de afgelopen dagen een mentale impuls. Geen detail was aan het toeval overgelaten. Zwemster Wilma van Rijn had de nagels van de baanrenster keurig rood, wit en blauw gelakt en in een fel oranje pak verscheen Van Moorsel bloednerveus in de olympische arena. "Ik heb de finale vannacht wel honderd keer gereden. Maar ik dacht: 'houd je vast aan je normale ritme, dan komt het wel goed'. Elke dag deed ik uit bijgeloof alles hetzelfde. Ik at elke dag hetzelfde, ik liet mijn wielerpak vannacht nog wassen en ik trok vandaag zelfs dezelfde beha aan."

Frunnikend aan een speldje op haar shirt: "Die broche heb ik van mijn ouders gekregen. Ik ben er vast van overtuigd dat deze talisman mij in moeilijke tijden op de been houdt." Moeilijke tijden heeft Van Moorsel voldoende gekend. "Die trokken meteen aan me voorbij, toen ik op het erepodium stond", zei Van Moorsel. "Dan klinkt plotseling het Wilhelmus, je ziet je familie zitten op de tribunes en ja, dan schiet je vol. Ik wil niet spreken van een olympische obsessie. Maar ik heb hier wel jaren naar uitgekeken. Een olympische medaille ontbrak nog in mijn prijzenkast. Nu kan ik ontspannen uitkijken naar de volgende onderdelen bij de Spelen in de wetenschap dat ik aan de belangrijkste opdracht heb voldaan."