Door JAN VOLLAARD
BIDDINGHUIZEN, 26 AUG. Op zondagavond brak de festivalgekte in alle hevigheid los. Vuilniscontainers werden omgekieperd en groepen jongens bekogelden elkaar met de sinaasappelschillen van de sapkraam. Het driedaagse Lowlands Festival kende dit jaar betrekkelijk mooi weer, maar ook zonder modder bood het in de Flevopolder opgetrokken tentendorp na afloop een uitgeleefde aanblik.

Het kampeerfestival trok 30.000 bezoekers. De organisatie had op meer gerekend, terwijl ook Pukkelpop (België) en Reading (Engeland) met teleurstellend bezoeksaantallen te kampen kregen bij programma's die gedeeltelijk overlapten. Zo moest het Britse house-collectief 808 State vrijdag al om half vijf 's middags op Lowlands aantreden, om in hetzelfde weekend ook beide andere festivals aan te kunnen doen.

Lowlands is in het vierjarig bestaan een evenement geworden dat reputaties kan maken en breken. Type O Negative wil grimmig zijn, maar klonk poeslief door het wollige synthesizerbed waarin hun loodzware hardrock te ruste werd gelegd. Al bij voorbaat werd op de radio geadverteerd met de sensatie die het Schots/Amerikaanse Garbage op Lowlands zou veroorzaken. Die verrassing bleef uit, omdat drummer/producer Butch Vig en zangeres Shirley Manson de eerder gevestigde indruk van een frisse popgroep platwalste onder een muur van decibellen.

Terwijl Lowlands een festival blijft waarbij praktisch alle relevante stijlen in de popmuziek aan bod komen, was er opnieuw een overmaat aan inwisselbare gitaarrockgroepen onder de meer dan honderd attracties die verspreid over zes circustenten te zien waren. Het verschil tussen de Amerikaanse succesgroepen Weezer en Offspring zit niet in de drie akkoorden die ze spelen, maar in hun imago. Weezer presenteert zich nadrukkelijk als een groep van nerds met een frontman in een wollen vest die teksten zingt als 'I got an electric guitar / I sing my stupid songs.' Offspring daarentegen is een stoere punkgroep die het publiek ouderwets op het podium noodde om stage te diven, met alle kwetsuren van dien.

Tussen het Britpop-aanbod van Supergrass, Bluetones en Ash slaagde alleen het dynamische Kula Shaker er in om een onmiskenbare hang naar het verleden te ontstijgen. Waar Ash zich met moeizame halen ploegde door een houterige versie van The Temptations' Get ready, speelde Kula Shaker Hush van Joe South met het vuur van een blanke soulgroep. Soul was er ook bij de nieuwe groep Lamb met een lief zangeresje in tuinbroek. Louise Rhodes leende haar soepele stem aan muziek op de grens van jazzdance en triphop. Terecht stond Lamb in de danstent, waar de machines het meestal voor het zeggen hadden bij gezichtsloze knoppendraaiers als Eat Static. Met audiovisuele samples van zwartwitfilms zorgde de Nederlander Eboman voor een opwindende vertoning, terwijl System 7 van oudgediende Steve Hillage de hele tent aan het dansen kreeg met een mengeling van hypermoderne beats en lyrische hippiemelodieën.

Door het samengaan van popmuziek en theater was Lowlands meer dan alleen een muziekfestival. Een modeshow van het collectief KEYX riep de vraag op of deze parade van bonkige mannen in minirokjes en modellen in aluminium ruimtevaartkledij serieus of juist komisch bedoeld was. Vergeleken bij de tamelijk rimpelloze concerten van rapper Ice-T en avantgarde-veteranen Sonic Youth was de ware verrassing verscholen in de wat kleinere, avontuurlijke optredens. De aan een rolstoel gekluisterde zanger/gitarist Mark Linkous toonde de achterkant van zijn ziel in de beklemmende muziek van Sparklehorse, een ingetogen groep die uit kan pakken met onverwachte crescendo's. Een soorgelijk effect bereikte de op het eerste gezicht breekbare Tracy Bonham, die een enorme keel op kan zetten als ze met alle geweld boven de aanzwellende drums en gitaren uit wil komen.

Publieksfavorieten waren de Engelse Nirvana-kloon Bush en vooral de Fun Lovin' Criminals, die met hun zomerhit Scooby Snacks meer dan de 14.000 man die in de grote tent pasten in beweging kregen. Bezoekersaantallen waren geenszins maatgevend voor de kwaliteit, want een van de mooiste concerten vond plaats in de kleinste tent waar slechts een handvol nieuwsgierigen getuige was van de adembenende manier waarop de High Llamas een Britse variant op de herkenbare stijl van de Beach Boys nastreefden met banjo, violen en ijle samenzang.

De Nederlandse groepen Daryll-Ann, Van Dik Hout ('unplugged') en The Gathering maakten meer indruk dan de Urban Dance Squad, die na een lange afwezigheid van het vaderlandse podium weinig enthousiasme teweeg bracht voor de nieuwe nummers op het steeds minder op rap en meer op rock geënte repertoire. Op zich is dat geen onverstandige zet, want de zwarte rapgroepen The Pharcyde en New Kingdom trokken bedroevend weinig publiek op een weliswaar veelzijdig, maar toch overwegend op een rockpubliek afgestemd festival. 'Crossover' is het sleutelwoord in de popmuziek van nu, zowel voor groepen die uiteenlopende stijlen samenbrengen als voor het publiek dat zich de benen uit het lijf liep tussen alle house, hardcore, Belgenpop en Finse folk die er op Lowlands te genieten viel. Wie er na een enerverend wandelweekend nog puf in had, kon bij gebrek aan een modderbad zijn toevlucht nemen tot het gevecht met sinaasappelschillen.

Terug naar overzicht