| Hans Steketee | Zeemanseiland Ouessant |
Na de storm van vannacht
borstelt Madeleine Ticos zand van een graf en zij sopt het marmer met
Jif. ,,Vroeger liep je maandenlang in rouwdracht'', zegt ze, ,,maar de
huidige generatie verstopt de dood voor zijn kinderen. Mensen sterven
onzichtbaar in ziekenhuizen.'' Zij en haar man willen hier begraven
worden, al wonen ze tegenwoordig de helft van het jaar op het vasteland.
Maar ze weet niet zeker of haar volwassen kinderen nog iets met het
eiland hebben. ,,Ik betwijfel of onze kinderen het huis willen hebben. Ik
denk niet dat er van de esprit ouessantin op den duur iets
overblijft.''
Françoise Péron,
een sociaal-geografe aan de universiteit van Brest die een aantal studies
heeft geschreven over de Franse eilanden, waaronder de recente bestseller
Des Iles et des Hommes, is optimistischer. ,,Een paar jaar geleden dacht
ik dat het eiland zelf schipbreuk zou lijden. Nu blijkt dat de bevolking
minder snel in aantal terugloopt en vergrijst dan op sommige andere
plaatsen op het Franse platteland.'' Zij ziet ,,nieuw leven'' dat wordt
gebracht door wat zij noemt ,,ideale toeristen'' die komen voor de vogels
en de vuurtorens en die geen rommel maken. En door een kleine groep jonge
eilanders ,,die heeft gezien dat op het vasteland ook niet alles rozegeur
en maneschijn is en nu thuis - vaak tegen het advies van hun ouders - een
bedrijfje begint''. Zoals de jongeman die sinds een jaar zeewier
vriesdroogt en inblikt onder de naam Les Ouessantines. ,,Pas op, de
hoeveelheden in deze recepten gelden alleen voor zeewier van Ouessant!'',
meldt de bijsluiter. Daarnaast hoopt Péron dat het eiland een
thuisbasis wordt voor kunstenaars en telewerkers, ,,mensen die komen voor
de inspiratie en het landschap en die voor hun werk niet van
één plek afhankelijk zijn'': architecten, vormgevers,
ontwerpers, schrijvers, schilders of musici.
