Toch heeft 'Europa' zich vanaf het begin bezig gehouden met bijvoorbeeld de werkgelegenheidspolitiek. Zo werd er bij het Verdrag van Rome (1957) een sociaal fonds in het leven geroepen dat mede tot doel had werknemers die hun baan verloren door de concurrentie met industrieën in andere Europese landen een nieuwe opleiding te geven.

Ook bij de structuurfondsen, die tot doel hebben de armere regio's in de Unie te helpen, heeft werkgelegenheid altijd een rol van betekenis gespeeld. Doel van de fondsen is immers om de randvoorwaarden voor economische groei (infrastructuur, communicatievoorzieningen en dergelijke) te scheppen, zodat de arme regio's aantrekkelijker worden voor investeerders en er dus meer werkgelegenheid wordt gecreëerd. En zelfs het Verdrag van Maastricht zelf, waar de demonstranten tegen protesteerden, was mede bedoeld om de werkgelegenheid te stimuleren: een stringent begrotingsbeleid, gecombineerd met lage inflatie en lage rente, wordt door veel economen gezien als noodzakelijke voorwaarde voor duurzame economische groei.

(NRC Handelsblad / Binnenland 16 juni 1997)