Dossier EK 2000  

Nieuws

Veiligheid

Nederlands elftal

Toernooi

Geschiedenis

Tegenspraak

Links

Toeterend en hossend vierde Rotterdam vannacht de overwinning op Denemarken. 'Na het eerste doelpunt kwam de macht.'

Door onze redacteur STEVEN DERIX

ROTTERDAM, 17 JUNI. In het oude Westen van Rotterdam heerste vannacht oranjegekte, maar wel met een flinke scheut Caraïben en Mediterranée. Als Kluivert de bal van de rand van de zestienmeter in het lege Deense doel schuift, trekt de rode sportwagen hard op in zijn achteruit en mist de pizzakoerier op een haar. Een Turkse jongen hangt door het open portierraam: Holland! Holland! Hij zwaait een oranje vlag. Turkiye! Turkiye!

Halverwege de tweede helft heeft commentator Evert ten Napel er nog een hard hoofd in, maar als Ronald de Boer 2-0 intikt hebben de meeste vaste klanten van coffeeshop Desire aan de Nieuwe Binnenweg hun vertrouwde posities op het trottoir alweer ingenomen. Na de 3-0 staat iedereen buiten. Een Creoolse jongen showt midden op de weg zijn Oranje Euro 2000-shirt (Nummer 10, Davids), de armen gespreid in de lucht. Zijn vervaarlijk uitziende american staffordshire draagt een oranje lintje. Negentigste minuut. In de Kuip zingt het oranjepubliek het Wilhelmus. "Indrukwekkend" vindt Ten Napel.

Op de Nieuwe Binnenweg trekt een lange stoet auto's toeterend de binnenstad in. Voor Salsacafé Santa Cruz doet Branco het dribbeltje van Ronald de Boer na, een blikje Heineken losjes in de hand. Drie vrienden staan opgetogen om hem heen. "Wij zijn de Bom. Wij zijn de dreamboys van de West-Side, man."

West-Side? "Ja, Rotterdam-West, man." Sahid: "Wij willen feesten, geen rellen. We just want the fun." Branco stapt in de auto van zijn broer en die laat zijn voorwielen spinnen. De rokende banden laten een zwart spoor op de Binnenweg achter. "Krijg je er gratis bij", zegt Sahid.

Na de wedstrijd gaan tienduizenden Rotterdammers de straat op. Gejuich, vendelzwaaien en vooral: claxonneren. Langs de singel komen de eerste trams met toeschouwers van de wedstrijd, op weg naar het centraal station. Verbaasd drukken de Oranjeklanten hun geschminkte neuzen tegen het glas. De kaalgeschoren en nogal bezopen Maurice host en houst voor een stapvoets rijdende auto uit. "Hij wordt aangereden, hij wordt aangereden", roepen zijn vrienden, maar de bestuurster lacht vriendelijk. Vier Creoolse jongens in oranje shirts staan soeverein op hun dubbelgeparkeerde jeep. Even later scheuren ze weg, met vier bloedjonge meisjes achterin.

Op het Weena houdt de gepensioneerde Torben Tolstrup zich groot. Hij is "niet teleurgesteld". De nederlaag van het Deense elftal was "verwacht": "Drie van onze beste spelers waren niet fit". Pas om half een kunnen hij en zijn vrienden terug met de speciale supporterstrein waarmee hij gekomen is: The Danish Dynamite express. "Nog anderhalf uur", zegt Torben verlangend en strijkt door zijn dunne grijze haar. "Dan kunnen we onze benen strekken."

Op het Stadhuisplein staan de agenten met de platte pet en rond de Coolsingel bezet de ME strategische punten. Maar van rellen is geen sprake, het hossen overheerst. Diane Brouwer heeft net "voor het eerst van haar leven" met een ME-er gepraat. Voetbal is leuk, zolang het "gezellig blijft", zegt ze terwijl ze een blik werpt over de massa op de Coolsingel. "In de eerste helft was het niet veel. Angst, hè? Maar na het eerste doelpunt kwam de macht."