De theorie die binnen de ECB wordt aangehangen schrijft voor dat inflatie het gevolg is van een te snelle toename van de hoeveelheid geld in omloop ten opzichte van de groei van de economie. Ook de omloopsnelheid van geld speelt daarbij een rol. Hoe sneller het geld wordt uitgegeven, hoe minder je er van nodig hebt. Onbetrouwbare gegevens over de geldgroei, en de ongewisse invloed van de komst van de euro op de geldgroei en omloopsnelheid, hebben de ECB er echter van doen afzien om meteen ook een geldgroeidoelstelling na te streven. Zaken als de externe waarde van de euro, de loonstijging, grondstoffenprijzen, de rente op de kapitaalmarkt, het begrotingsbeleid van de regeringen, vertrouwensindicatoren van consumenten en producenten, allemaal zullen ze aanvankelijk worden meegewogen bij het vaststellen van toekomstig inflatie- (of deflatie)gevaar.

De geldgroei krijgt wel alvast, in de woorden van de ECB, een `prominente rol' bij de monetaire strategie. En in plaats van een geldgroeidoelstelling te formuleren die wordt nagestreefd, zoals de Bundesbank dat altijd deed, hanteert de ECB slechts een `referentiewaarde' voor de geldgroei. Die waarde is vastgesteld voor 1999 op 4,5 procent en valt af te leiden uit de vooronderstellingen die tegelijkertijd zijn openbaargemaakt: een inflatie die voor de overzienbare toekomst rond de 1 procent ligt. Plus een trendmatige economische groei van tussen 2 en 2,5 procent. Daarbij opgeteld wordt de vermindering van de omloopsnelheid, die wordt verwacht 0,5 procent tot 1 procent te bedragen.

Op z'n minst moet de geldgroei dus 3,5 procent bedragen, op zijn hoogst 5,5 procent. De gepubliceerde referentiewaarde van 4,5 procent ligt keurig in het midden. Pas als de geldgroei betrouwbaar blijkt als indicator, kan de ECB overstappen op alleen de geldgroeidoelstelling als monetaire strategie. Voor het zover is, kan nog wel een paar jaar duren.