VRIJDAG
Eerder verschenen
columns

DE DRAAD
JL HELDRING
HJA HOFLAND
YOUP VAN 'T HEK
KAREL KNIP
ELSBETH ETTY
ROEL JANSSEN

Volle palazzi

door Hans den Hartog Jager
Eigenlijk leek er niks aan die hand, die donderdagavond. Een normale receptie in het beeldende kunstcircuit, met opvallend goede opkomst. Veel museumdirecteuren waren er, hoge ambtenaren, staatssecretaris Van der Ploeg natuurlijk en tientallen kunstenaars, critici en museummedewerkers. Een prestigieuze opening in het Amsterdamse Stedelijk zou je denken, of in het Boijmans - maar dit was geen Amsterdam of Rotterdam maar Venetië, een riant palazzo aan de Fondamenta del Soccorso om precies te zijn, waar Nederland zijn deelname aan de Biennale presenteerde aan de internationale kunstgemeenschap.

Alleen: die internationale kunstgemeenschap was niet op de receptie. Ze was wel in Venetië - het barstte tijdens de opening van de Biennale in de stad museumdirecteuren, curatoren, galeriehouders en andere hooggeplaatsten in de internationale kunstwereld. Maar de Mondriaanstichting, die de Nederlandse bijdrage organiseerde, was er niet in geslaagd ze naar het Nederlandse feestje te lokken, net zomin als ze veel belangstelling had weten te wekken voor de Nederlandse bijdrage van Daan van Golden.

Aan Van Golden ligt dat niet: uitstekend werk, maar zijn tentoonstelling is nogal historisch, en vereist voorkennis. Daardoor doet zijn presentatie denken aan de uitzending van Willeke Alberti naar het Eurovisie Songfestival: in Nederland vinden we het prachtig, buitenlanders begrijpen nauwelijks waar we ons druk om maken. Dat bleek ook uit de reacties in de internationale pers: wie zo'n twintig kranten doorkijkt, van de New York Times tot Le Monde en The Independent tot de Süddeutsche Zeitung op hun stukken over de Biennale vindt niet meer dan twee summiere verwijzingen naar het Nederlandse paviljoen - niet de moeite om aandacht aan te besteden is blijkbaar de communis opinio.Het was dan ook mooi geweest als het plan was doorgegaan om een aanvullende presentatie van Nederlandsde kunstenaars in Venetië te organiseren. Zoiets is al vaker gedaan, soms samen met Vlaanderen, maar nooit was het moment zo geschikt: Joep van Lieshout, Rineke Dijkstra, Marijke van Warmerdam, Inez van Lamsweerde en Aernout Mik hebben in het buitenland allemaal de status van young and upcoming. Op hun sloffen hadden zij een goede, spraakmakende tentoonstelling kunnen maken die aan de internationale kunstbonzen had getoond dat er vanalles gebeurt in de Nederlandse kunst. Dat was bovendien een mooie aanvulling geweest op Van Golden en had hem een rol als 'godfather' gegeven. Maar niks daarvan, want de organiserende Mondriaanstichting slaagde er niet in om in Venetië een locatie voor zo'n tentoonstelling te vinden. Tsja, jammer, jammer werd er door verschillende betrokkende gemompeld, maar 'men was pas eind vorig jaar begonnen men met zoeken'. En toen bleken al die prachtpalazzi al bezet door landen als Thailand, Portugal en Estland - die hebben blijkbaar wel een organiserend comité dat door heeft dat een Biennale zo heet omdat-ie om de twee jaar plaatsvindt.

In haar net verschenen jaarverslag meldt de Mondriaanstichting trots dat ze vorig jaar 2.174.237 gulden heeft uitgegeven aan 'Presentaties buitenland'. Dat budget zal er, gezien de verzorging die de Nederlandse kunstwereld in Venetië ten deel viel ook in 1999 wel weer gehaald worden. Alleen jammer dat nauwelijks een buitenlander daar iets van heeft gemerkt.

(Uit Cultureel Supplement van 2 juli 1999 )