NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

PETER DE BRUIJN
Het matriarchaat is ook geen pretje. Zoveel is duidelijk na het zien van Como agua para chocolate, de verfilming van de bestseller van Laura Esquivel, die in Nederland verscheen onder de titel Rode rozen en tortilla's.

Tita, de heldin, wordt geterroriseerd door haar moeder, een weduwe die in slechtheid iedere stiefmoeder in de sprookjes van Grimm overtreft. Tita mag volgens oud Mexicaans gebruik niet trouwen, omdat ze als jongste dochter tot haar dood voor haar moeder moet blijven zorgen. Haar sullige geliefde trouwt daarom met haar zus, zodat hij toch in de buurt van Tita kan zijn. Andere oplossingen waren denkbaar. "Je had me beter kunnen schaken", constateert Tita fijntjes, vele gecompliceerde wendingen later.

Tita wordt als assepoester verbannen naar de keuken, waar ze symbolische gerechten maakt - kwartels in een saus van rozenblaadjes bijvoorbeeld - die een magische uitwerking blijken te hebben. Eten en erotiek hebben iets met elkaar te maken, vindt Esquivel, die ook het scenario schreef en getrouwd is met de regisseur Alfonso Arau. "Borsten die de liefde niet hebben gekend zijn als deeg dat niet gerezen is", zo bespiegelt Tita. De brandende blikken van haar minnaar voelen op haar huid aan "als oliebollenbeslag in de hete olie". Enzovoorts. De recepten zijn te vinden in het boek Rode rozen en tortilla's. Er bestaat ook een luxe, culinaire editie.

De Mexicaanse revolutie van 1910-1920 dient als achtergrond, maar is niet meer dan een decor. "Revolutie is niet gevaarlijk. Rode pepers, die zijn pas gevaarlijk", zegt de mater familias ergens.

Na twintig minuten zijn al een geboorte, een dodelijke hartaanval, een buitenechtelijk kind, een onmogelijke liefde en een trouwerij voorbij gekomen, ondersteund door een zwoel muziekje. Dat gaat in de rest van de film zo door, van hoogtepunt naar hoogtepunt. Alles wordt daarbij ook nog eens duidelijk uitgelegd. Niemand kan zo goed een meloen splijten als de boze moeder van Tita, want "in dingen kapot maken is ze een kei". En de expliciete moraal: "Over de liefde moet je niet nadenken, die moet je voelen."

Telkens als je denkt dat je alle romantische clichés nu wel voorbij hebt zien komen - zonsondergang, kampvuur, zoute tranen, een kistje met liefdesbrieven - blijk je er toch nog een paar vergeten te zijn: rode rozen, kaarslicht, een medaillon in de vorm van een hartje.

Treurig maar waar: Como agua para chocolate is in de Verenigde Staten de best bekeken niet-Engelstalige film ooit.

Como agua para chocolate (Alofonso Arau, Mexico, 1992), Canvas, 23.40-1. 30u.