NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
De burgemeester van Epe schrok van zijn eigen woorden, toen hij voor het Journaal had gezegd dat de koningin "geëmotioneerd" was over haar gesprek met de boeren die hun vee kwijt waren. Was dat wel tactvol? Zou er nu ontslag voor hem dreigen? Mocht de koningin wel geëmotioneerd zijn? Had zij evenveel recht op tranen als de slachtoffers?

Hij verbeterde zichzelf: "meegeëmotioneerd". Een aardige vondst. Je kunt de delen los van elkaar schrijven en met "hebben" of "zijn" vervoegen. "Ze was met de boeren mee geemotioneerd" of "ik heb meegeemotioneerd". Ik prefereer de actieve vorm. De kijker zit niet lui achterover in de kussens van de bank maar emotioneert mee met het programma als vrijwilliger. Kijken is niet langer een passieve bezigheid. Elk moment kan de sofa-zitter interactief de klieren openzetten. Het lijkt op de theorie van transcendente meditatie: als één procent van de bevolking gelijktijdig mediteert, gaat de misdaad achteruit. Misschien gebeurt dat ook bij tranen. Vandaar dat iedereen op tv altijd zegt dat het "goed" is als er emoties worden ontladen. Op die gedachte moet Vurige Tongen zijn geboren. Bij de KRO noemen ze het "gevoel delen". Ik kan me de enthousiaste breinstorm bij de afdeling marketing voorstellen over de naam van het programma. Dat "vurig" geeft de harstocht mooi weer en in combinatie met tongen is het een steelse knipoog naar de K, dat katholieke dus. De mensen die dat verleden niet delen, merken het niet, dus die stoot je weer niet af. De bedoeling is dat bekende Nederlanders na een copieus diner bij de bonbons en koffie voor Karin de Groot het hart uitstorten. Als het niet genoeg is, vraagt De Groot nog eens "Wat is dat dan?", waarna de gast de ziel verder openbaart zodat wij kijkers kunnen meeëmotioneren. Ik zag vaak de zelfde gasten terug, die dan over dezelfde emotionele onderwerpen praten. Waarschijnlijk zijn dat kijkknallers. Er zitten ook Bekende Nederlanders bij die ik in dat programma pas voor het eerst leer kennen, zoals televisie-presentator Annemiek Schrijver. Ik had dus niet goed opgelet. Er hoort bij zo'n show ook een topadvocaat en dat was gisteren Bram Moszkowicz die zo'n beetje elke avond wel ergens op tv is te zien, soms op twee zenders tegelijk. Toch is hij een koude kikker, ook na zo'n copieus maal. Waarschijnlijk had hij niet genoeg cognac gedronken. Hij keek voorzichtig en bijna beschaamd naar de gemoedsuitstortingen van de anderen, formuleerde een voorzichtig antwoord als hij aan de beurt was en maakte dan een voorbehoud "dat wil ik wel gezegd hebben". Bij de vorige uitzending werd hij door andere deelnemers bestraffend gevraagd waarom hij zich niet liet gaan. Moszkowicz antwoordde berouwvol: "Ik probeer in balans te blijven maar ik ben niet zo gebalanceerd als ik eruit zie". Heus, hij heeft ook emoties. En daarna, plompverloren, kondigde hij aan dat hij de volgende dag voor het eerst van zijn leven een tripje zou maken naar Auschwitz dat zijn joodse vader in de oorlog ternauwernood heeft overleefd. Het leek me een zwaar onderwerp, zo tussen de chocola en de relatie-perikelen. Het dieptepunt van de beschaving moet niet zomaar ter sprake zijn gekomen maar er zit in de redactiekamer een coupeur wild te hakken. Auschwitz was een buitenkansje voor het meeëmotioneren dus had de redacteur ongeduldig de inleiding verwijderd. Gisteren kwam Moszkowicz verslag uitbrengen over zijn trip. Waarschijnlijk is weggesneden dat die voor RTL5 is gemaakt (op 4 mei is de documentaire te zien). Het gesprek meanderde door naar de joodse tegoeden. "Dat hoefde voor mij ook niet, dat gedoe met die joodse tegoeden", zei hij. Ik wilde meer horen, maar de coupeur hakte en we kregen Annemiek Schrijver te zien. Zij vond dat ze als niet-jood die kwestie van de joodse tegoeden even pijnlijk moest kunnen vinden als Moszkowicz. "Het is een Nederlandse kwestie. Ik ben er ook heel gevoelig voor", zei ze blij. Er waren 550.000 kijkers met een hoge waardering van 7,4 dus de meeëmotioneerquote is ruim gehaald.