Duitsland ging Nederland voor in het eren van Rudi Carrell. Kan het zijn dat de rel die de tv-miljonair in 1987 veroorzaakte en minister Van den Broek in de problemen bracht, oorzaak is van de vertraging?

Door onze redacteur J.M. BIK

DEN HAAG, 27 APRIL. Rudolf Kessenaar, een lange Alkmaarse jongen die intussen als Rudi Carrell een drukke, in Duitsland wereldberoemde, 65- plusser is, heeft weer eens een horde genomen in het lange avontuur dat zijn leven tot nu toe is geweest. Een leven dat begon in 1934 en dat hem voerde van het assistentschap naast zijn vader, die als amuseur op bruiloften en partijen de schamele kost verdiende, naar de rol van jonge en veelbekroonde ster bij de VARA (in de jaren zestig) en vervolgens naar de status van publiekslieveling en tv-miljonair in West-Duitsland (tot vandaag). De familie Kessenaar liet ooit thuis joodse mensen onderduiken. Twintig jaar later, terwijl het posterieure verzet tegen Hitler-Duitsland bij organisaties als de VARA net goed op gang kwam, besloot de jonge Kessenaar zijn geluk te beproeven in de Bondsrepubliek, het land waar een Wirtschaftswunder en mannen als Carrell het grote publiek hielpen de dag van gisteren af en toe te verdringen. Wat een overgang moet dat, achter alle grappen en almaar nieuwe show-bedenksels, zijn geweest.

Deze Carrell stond gisteravond, even na negenen, in een nogal kaal zaaltje op de eerste etage van het ministerie van Economische Zaken aan de druilerige Haagse Bezuidenhoutseweg, een doorgaans volle maar nu lege verkeersader door de gelijknamige wijk ten zuiden van het Haagse Bos. Hij vindt Nederland, en in het bijzonder de Nederlandse televisiewereld, wat "kneuterig", zegt hij soms. Overigens is hij een onmiskenbaar fitte AOW'er, twee maanden geleden is hij weer eens in het huwelijk getreden, deze keer met iemand van dertig. Carrell heeft zijn leptosoom-dunne bovenlijf deze avond voor de gelegenheid in een opmerkelijk oranje-groen-geel jasje gestoken. Nationaal én Haags, als het ware. Hij straalt geroutineerd naar de kleine groep aanwezigen: familieleden, enkele vrienden, mensen van de Duitse ambassade, de Nederlandse ambassadeur in Duitsland, ambtenaren, wat fotografen en journalisten. Hij weet wat er gaat komen. Hij weet dat die almaar lachende, volslanke dame in lossig lang zwart minister van Economische Zaken is en die nog jonge man met rossig gezicht en hoge kuif staatssecretaris van Buitenlandse Zaken.

Hij weet ook dat die twee, Annemarie Jorritsma en Dick Benschop, hem zo meteen gaan meedelen dat hij benoemd is tot ridder in de Orde van de Nederlandsche Leeuw wegens zijn vele verdiensten voor de Nederlands- Duitse betrekkingen. Je zou kunnen zeggen: dat is aardig laat, namelijk zo'n vijftien jaar nadat hem in Duitsland wegens zijn bijdrage aan de verzoening tussen Duitsers en Nederlanders al het Bundesverdienstkreuz werd toegekend. Maar beter laat dan nooit, zal Carrell hebben gedacht, want hij heeft de afgelopen jaren niet verzwegen dat hij niet alleen verbaasd maar ook teleurgesteld was dat hij als koning van de Einschaltquoten (kijkcijfers) en geoefend balsemer van de Duitse ziel nooit enige officiële waardering van zijn 'eigen' regering mocht krijgen. Want een echte Hollander is hij altijd gebleven in de Bondsrepubliek, tot in zijn uitspraak van het Duits. Zolang er althans camera's en microfoons in de buurt waren. Want thuis, heeft hij wel eens verteld, spreekt hij een Hoog-Duits dat ze in Beieren moeilijk zouden verstaan. Een echte Hollander, maar niet zo een die, zoals Linda de Móól, in de Duitse fondantsector veel verdient maar thuis zegt dat het Duitse volkslied een 'rotlied' is. Nee, Carrell zoekt het eerder in zelfspotgrappen als: Duitsers zien veel liever één Hollander op de buis dan honderdduizend op de Autobahn.

Gebeurtenis op een curieuze plek. Ruim 51 jaar geleden, toen in dit pand het toenmalige ministerie van Landbouw, Handel en Nijverheid gevestigd was, had de Duitse bezetter pal daarachter in het Haagse Bos enige tijd installaties voor V2-raketten staan. Een geallieerd bombardement had die in Engeland gevreesde wapens op 3 maart 1945, twee maanden voor het einde van de oorlog, op moeten ruimen. De operatie liep echter uit op een zowel bizar als gruwelijk drama: de informatie dat die raketten waren verplaatst, was blijven steken binnen het geallieerde commando en bovendien werden bij het afwerpen van de bommen de lengte- en breedtecoördinaten verward. Zodat er ruim 500 burgerslachtoffers vielen en een keurige, sinds 1900 snelgegroeide stadswijk voor een groot deel in een ruïne veranderde. Zoals vandaag, ook aan de Bezuidenhoutseweg, nog te zien is aan de vele wisselingen van blokjes statige vooroorlogse huizen en snelle tekentafelnieuwbouw van na 1945.

Curieuze gebeurtenis. Rudi Carrell zorgde februari 1987 op de Duitse tv met veertien seconden letterlijke onderbroekenlol even voor wereldnieuws. Hij had in zijn show een scène gemonteerd waarin damesondergoed naar de Iraanse leider Khomeiny werd gegooid. De reacties uit Teheran waren furieus. De VARA had deze scène even later ook willen uitzenden, maar zag ervan af na een rechtstreekse interventie van de minister van Buitenlandse Zaken, Van den Broek, die gevaren voor Nederlanders in Iran vreesde. Kan het zijn dat dat incident eraan heeft bijgedragen dat Carrell zo lang heeft moeten wachten op de onderscheiding die hij nu heeft gekregen? Zo ja, dan is Carrell niet alleen alsnog voor zijn bijdrage aan de Nederlands-Duitse verzoening geridderd maar werd gisteravond in dat zaaltje van Economische Zaken ook zijn officiële verzoening met 'Den Haag' gevierd. In dat geval was zijn jasje ongewoon maar heel goed gekozen.