NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
In het echt heb ik nooit iemand met het syndroom van Gilles de la Tourette gezien, wel veel in Amerikaans drama. Lijders aan dit syndroom hebben last van tics en beginnen plotseling te vloeken of te schelden - fuck of shithead bijvoorbeeld - maar ze kunnen er niets aan doen.

Bestseller-neuroloog Oliver Sacks heeft het verschijnsel uitgebreid beschreven. Scenarioschrijvers gebruiken het als grap. De televisiemaatschappij in de komische dramaserie Beggars and Choosers had een actrice in dienst met Gilles de la Tourette. Haar regisseur dreef ze tot wanhoop door haar teksten te doorspekken met vunzigheden. Gisteren in de advocatenserie Ally McBeal een vrouw die door een tic haar vriend twee keer met haar jeep had overreden omdat haar voet onwillekeurig uitschoot. Als Hollywood zo doorgaat, wordt het een modekwaal. Het wachten is op een Vinger aan de Pols met een authentieke lijder die tegen een meelevende Pia Dijkstra begint te vloeken en te tieren. Dat zou een prachtig kermisnummer zijn. Zo'n authentieke lijder werft zieltjes. Plotseling staan overal in het land mensen op die menen last te hebben van het syndroom. Middelvinger omhoog achter het stuur? Kan er niks aan doen, Gilles de la Tourette. Nieuwe patiëntenverenigingen, aparte WAO-regeling. Medewerkers van het voormalige Veronica lijden sinds kort in het buitenland aan het syndroom. Ze moeten zich daar voorstellen met het Engelse woord voor " urine". Britse journalisten lachten zich suf in Cannes, lees ik in De Volkskrant. Ze mogen geen Veronica meer heten omdat de vereniging met die naam zich heeft losgemaakt van RTL. De overblijvende tv-zender moest een nieuwe naam bedenken. Eerst was dat ME maar dat mocht niet van de rechter omdat het teveel leek op de kledingwinkel WE. Nu is het Yorin - The Movement - afgekort Yorin - en dat zou betekenen you're in the movement. De suggestie is dat je er alleen bijhoort, als je Ingliesj spreekt. Het effect in het buitenland is omgekeerd: die domme Hollanders denken dat ze er internationaal bij horen door zichzelf Urine te noemen.

Urine heeft twee ingebeelde Tourette-patiënten, Theo van Gogh en Menno Buch. Zoals de jolly joker uit de Batman- films hebben ze hun faam te danken aan hun walgelijkheid. Zij gebruiken de grondregel van Benito Mussolini: of ze nou goed of slecht over je praten, als ze maar over je praten. Maar Van Gogh was tot zijn teleurstelling gezakt naar de vierde plaats van de lijst irritantste Nederlanders voor de lezers van het weekblad Nieuwe Revu. "Ik ga mijn best doen om het geschonden vertrouwen terug te winnen", beloofde hij. Het gaat niet om humor maar om afzichtelijkheid. Hoe erger het is, des te harder rinkelt de kassa. Gisteren kwam hij op het scherm met zijn nieuwe Theo onder dak. Met de camera en in gescheurde spijkerbroek bezoekt hij bekende Nederlanders die hij op een zo sardonisch mogelijke toon introduceert. Als hij naar binnen mag, krijgt Novib 1000 gulden per uur tot 15.000 gulden toe. "Voor de arme kindertjes", zegt Van Gogh. Zo belde hij rivaal Willebrord Frequin uit zijn bed, die in Nieuwe Revu trots met de zilveren beker Irritantste Nederlander 2001 in de handen staat afgebeeld. Voor de deur van Frequins Vinex-villa begonnen ze op elkaar te schelden. Frequin, in ochtendjas, staat zijn eerste plaats niet zomaar af. Hij is minder goed van de tongriem gesneden dus hij begon tegen Van Gogh en zijn medewerkers te duwen. Frequin wilde desgevraagd aan de kijker toevertrouwen dat hij het niet meer zo vaak doet met zijn vrouw die die dag jarig was en dat hij vreemd gaat. "Hoe vindt je vrouw dat?", vroeg Van Gogh. Frequin: "Leuk, dan is ze even van me af." Hij zal zich later tegenover haar niet kunnen excuseren met het syndroom van Tourette maar wèl met het syndroom van de kijker die zich graag ergert aan zijn amusement. Ik zag twee cabriolets in Frequins carport en daar kan er best nog wel eentje bij. Met Theo van Gogh op Urine, dat is een buitenkansje.