De overheid is een aantrekkelijke werkgever. Zegt zij zelf. Op de eerste Carrièrebeurs Overheid, in Utrecht. "Je wordt misschien niet snel rijk, maar wel veel rijker aan ervaringen."

Door onze redacteur HERMAN STAAL

UTRECHT, 31 MAART. Zelfs bij de stand van het ministerie van Sociale Zaken is het druk. Wie wil er nou bij Sociale Zaken werken? Personeelsmedewerker Ineke Wadman kijkt even geërgerd. Heel veel mensen, ook uit het bedrijfsleven! Is Sociale Zaken geen enorme ambtenarenfabriek? Helemaal niet! Ze wijst naar de map met openstaande vacatures. "Het zijn er misschien twintig. Dat is toch niet gek op een personeelsbestand van 2.500 mensen."

De eerste Carrièrebeurs Overheid, gisteren en vandaag in de Jaarbeurs in Utrecht, moet het begin worden "van een ander gezicht van de overheid", zei topambtenaar M. van Rijn bij de opening. Want het gaat misschien niet overal zo goed als bij Sociale Zaken. Bij de rijksoverheid staan tenslotte 9.000 vacatures langdurig open. Van Rijn, glimlachend: "Misschien is dat aan het einde van de beurs opgelost." Tenslotte zijn er tienduizend toegangskaarten uitgereikt.

Vier jongens op een trampoline proberen met gewaagde sprongen de aandacht te trekken. Achter hen staat een klimwand. De overheid, de hele overheid - rijk, provincies en gemeenten - is jong, dynamisch en flexibel?

Weinig bezoekers hoeven daarvan nog overtuigd te worden. Het lijkt op een samenkomst van overheidsgelovigen. "Ik ben geïnteresseerd in de samenleving. Ik kijk naar NOVA, lees de krant. En door je werk bij de overheid kun je het resultaat van je werk op straat terugzien", zegt Erik-Jan Koning, bijna afgestudeerd als bestuurskundige. Studiegenoot Rik Schulte valt hem bij. "Je bent misschien een klein radertje. Maar je hebt wel invloed." Erik-Jan Koning: "Je bent bezig met de dingen die in de krant staan." Topambtenaar Van Rijn bracht als voorzitter van een commissie de knelpunten op de arbeidsmarkt voor overheidspersoneel in kaart. Hij heeft ook maar een paar woorden nodig. "Je wordt misschien niet snel rijk, maar wel veel rijker aan ervaringen." De overheid moet wel verbeteringen doorvoeren, zegt hij. Investeren in mensen en kwaliteit. Betere informatietechnologie. En hier en daar hogere salarissen. "Maar dat geldt vooral voor zorg en onderwijs. Grosso modo zijn er geen grote verschillen met het bedrijfsleven."

In de stand van de gemeente Dronten schudt personeelsadviseur M. Hoogeveen zijn hoofd. Geld is toch wel vaak een moeilijkheid. Hij pakt er een A4-tje met een vacature voor allround medewerker archiefbeheer bij. "Dit soort gespecialiseerde functies is erg lastig te vervullen. Deze vacature staat al een half jaar open", zegt hij. Er staat een salaris in van schaal zeven, ruim 63.000 gulden bruto bij een 36-urige werkweek. "We hebben al de ruimte om schaal acht te bieden. Maar dat heeft totnogtoe geen resultaat gehad."

Dronten trekt met enige regelmaat gespecialiseerde mensen aan via een detacheringsbureau. De personeelsadviseur: "Hoeveel die kosten? Zeker het dubbele." Maar het tij lijkt al te keren, zegt Hoogeveen. De drukke, overvolle Randstad duwt mensen richting rust en ruimte. "En mensen willen wel eens echt 36 uur werken, in plaats van zestig." Het zijn daarom niet alleen jonge mensen waar gemeenten, provincies en bedrijven zich op richten. Ook op werknemers die een tweede of derde stap maken in hun carrière. De arbeidsmarktperspectieven voor de publieke sector zijn helemaal niet zo slecht - daar zijn de ambtenaren die op de beurs staan het wel over eens. Immateriële zaken worden weer belangrijker, de moderne werknemer stelt andere eisen. Mannen en vrouwen willen de zorg voor hun kinderen onderling verdelen. En mensen willen meer vrije tijd. "Bij ons kun je je eigen arbeidsvoorwaarden samen stellen", zegt personeelmedewerker Ineke Wadman van Sociale Zaken. "Minder werken, telewerken. Het is allemaal mogelijk." Maar ze voegt er meteen aan toe dat haar departement natuurlijk ook wel het goede voorbeeld móet geven. "We maken zelf tenslotte de wetten voor de combinatie van arbeid en zorg."

Bij de stand van het traineeproject van de rijksoverheid staat een jonge vrouw lang te praten. Het lijkt haar wel wat, zegt ze even later. Ze hoopt dit voorjaar student-af te zijn. Ze heet Sacha Koot. "Ik ben nog een groen blaadje op de arbeidsmarkt." Maar van de overheid weet ze wel dat er veel opleidingen zijn en een goede begeleiding van jonge mensen. Dat is bij bedrijven wel anders. Bij grote bedrijven, zoals Shell en Unilever dan? Ze spert haar ogen open. "Ik studeer psychologie. Denk je dat die op mij zitten te wachten?"