Straks trouwt mijn zoon.
Mijn hart danst. Er is geen mooier dag
voor een moeder.
Een dag van rotsen die smelten,
een dag van vonken en licht,
de trouwdag van mijn zoon.

Hij heeft een koninklijke lach. Wild
speelt de wind door zijn haar.
Het gaat goed tussen hem en de wereld.
Hij zal gelukkig worden,
hij moet gelukkig worden,
ik ben immers zijn moeder.

Kijk, hoe hij wordt toegejuicht.
De straten zien zwart van volk.
Zijn nek staat fier in zijn kraag,
de kraag van zijn sneeuwwitte jas.
Hij zal verdwijnen tussen de mensen
en dit keer huil ik van vreugde.

Ik ben zijn trotse moeder.
Mijn naam is Elisa Del Carmen,
uit het huis met de donkere schroeiplek.
Zijn naam was Héctor Alejandro.
Twintig jaar is hij nu verdwenen,
net als Pablo en Ramón, zijn vrienden.

Ze noemen me gekke Elisa.
Wie verbiedt een moeder te dromen?
Kijk, de storm in zijn zwarte lokken.
Aan zijn zijde een prachtige meid.
Feest, Elisa! Zo'n trouwdag verdien ik.
Ik kan niet wennen aan zijn dood.

Gerrit Komrij