Door onze correspondent
LONDEN, 5 MAART. John Diamond was getrouwd met culischrijfster en tv-kok Nigella Lawson, maar hij kon niet proeven of kauwen. Hij was een radiojournalist die zijn tong verloor, letterlijk, door een kankeroperatie. En zonder het boek en de columns die hij wekelijks in The Times over zijn ziekte schreef, was hij vast niet zo beroemd geworden.

Vrijdag overleed hij op 47- jarige leeftijd, toch nog, zoals het heet, onverwacht. Dat hij dood zou gaan wist hij al twee jaar zeker, niet dat het zo snel zou gebeuren. Het begon met een knobbel in zijn nek. Het eindigde met de zoveelste chemokuur en een fatale bloeding. In de column die zijn laatste zou worden monkelde hij nog over dokters die slecht nieuws moeten brengen maar eerst nog eens vragen hoe het ermee gaat. En over de "ultieme belediging" van zijn mannelijkheid dat hij dit keer zijn bortshaar zou verliezen, al "weet ik best dat gladde mannen in de mode zijn en dat je op een behaarde borst een ketting met een hanger moet hebben en in een Ford Capri moet rijden". Op dat mengsel van spot, zelfspot en ernst had hij het patent. Het schoot nooit door naar cynisme en aan zelfbeklag deed hij al helemaal niet. Oprecht en ontroerend vielen er in samen, en dat maakte zijn stem uniek tussen al het bekentenissenproza in de krantenbijvoegsels. Hoe moet dat nou toch verder met die vrouw en die jonge kinderen, was het eerste wat je meestal dacht. En daarna: wat knap en moedig om je zelf zo te verslaan; in de dubbbele betekenis van overwinnen en verslag doen. Dat vonden anderen ook. Het boek dat hij in 1998 in drie dagen schreef - C; Because Cowards Get Cancer Too, in Nederland door Prometheus uitgegeven als K. Omdat ook lafaards kanker krijgen - werd een internationale bestseller. Het is bewerkt voor theater en de BBC brengt er binnenkort een televisieversie van uit.

Over artsen bleef hij dubbelzinnig. De soort die zonder eufemismen spreekt was hem het liefst. Van stoethaspels, valse-hoop-gevers en vooral van alternatieve geneeskunstenaars moest hij niets hebben. Het maakte hem trots dat sommige opleidingen zijn boek aan artsen-in- opleiding geven om te leren hoe terminale patiënten zich voelen. Althans deze ene. Hoe? , ,Ik weet nu zeker dat de tijd net zo snel gaat of je nu 48 wordt of 148", schreef hij op oudejaar in The Observer. "Waarom ben ik meestal gelukkig? Omdat ik leef."