NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Wat ben ik slecht onderlegd, want tot voor januari wist ik niet waar BZN voor stond. Blijkt een beroemde Volendamse band te zijn, Band Zonder Naam. Afgelopen twee maanden waren ze vaak te zien. Om over dergelijke artiesten meer te weten te komen kijk ik naar Ivo Niehe die een leek als ik alles grondig uitlegt. Inmiddels weet ik de reden van mijn onwetendheid over BZN.

Hun populaire meezingers in Volendams pidgin-Engels heb ik wel in cafés en op kermissen horen brullen, maar ze zijn mijn smaak niet. Gisteren viel deze band de eer ten deel van de Edison oeuvreprijs. Zanger Jan Keijzer had schuldgevoelens over al die tv- aandacht voor hun band na de ramp. Terwijl hij zijn Edison-beeldje in de hand hield, zei hij:"Wij zullen er maar korte tijd van genieten. We willen het ten goede laten komen aan de slachtoffers van de brand." Ik begreep niet wat hij daarmee bedoelde. Zou hij het beeldje in een ziekenkamer zetten? Of zou hij het omsmelten en de opbrengst van de materialen, ter waarde van één gulden, op het bekende gironummer storten? Hij zal het goed bedoeld hebben, want uit solidariteit had hij al een wekelijks eigen zangprogramma bij de TROS opgegeven. Even onduidelijk als Keijzer was de Amerikaanse zangeres Anastacia die in de ontvangst-toespraak van haar Edison de slachtoffers van Volendam in haar hart sloot en met haar Edison-beeldje een werpgebaar maakte: "This is for you!"

Het uiterlijk van Jan Keijzer is veel strenger dan zijn muziek. Vierkantig gezicht, zware bril met zwart montuur, het haar met een beetje mousse in een kuifje achterover gekamd. Hij had in een vishandel kunnen staan, maar dat zwarte pak maakt hem een tv-dominee. Hij wil zich waarschijnlijk slank, donker afkleden, maar het zwart maakt hem massief van boven. Op dunne pootjes hopte een zwarte cilinder, uitlopend in een zwaar bebrild hoofd vrolijk met de muziek op en neer. Ik kon er de ogen niet van af houden. Naast hem de jongere en langere zangeres Carola Smit in lange avondjurk met hoge laarzen eronder. Hier was geen professioneel imago-advies aan te pas gekomen en daarom stegen ze in mijn achting. Die stijlloosheid maakt hen authentiek en herkenbaar voor het meedeinende grote publiek. Zo hebben ze het 35 jaar volgehouden. Blanke etnische muziek die buiten de hitparade de weg vindt naar miljoenen. Omdat het voor ouderen is bestemd, plakt de TROS er het etiket 'familie' op in de hoop dat hun kinderen ook blijven kijken. Vanavond brengt de TROS schlagers en smartlappen in Hoeba, hoeba hop. Volendam laat zien dat er leven is na de visserij. Zoveel muziekgroepen, The Cats, George Baker Selection. Omdat al die toeristen door hun plaatsje schuifelen en molens of klederdrachtpoppetjes kopen, hebben de inwoners intieme kennis opgedaan van de volksziel. Palingpop. In 5 in het land zag ik een jonge visser, boos over het vangstverbod. Zijn oorbellen maakten hem extra dreigend, zeeroverachtig. Zo'n man zou ik niet graag bij een blokkade tegenkomen. Gek dat sieraden, die vrouwelijkheid accentueren, ook kracht bijzetten aan omineuze mannelijkheid. Veel te laat in de nacht had De Achtste Dag een prachtig item over mannen die trainen om er krachtkilo's bij te krijgen en dikke vrouwen die er op de fiets-ergometer juist vetkilo's af willen halen. Een programmamaakster vond zichzelf ook vijf kilo te zwaar, maar het was niet te zien. Waar mensen zich druk over maken. Al die trainende en trekkende stieren met speknekken, geschoren oksels, monsterlijke bicepsen, dikke borstpartijen en wasbordbuikjes klaagden over een gebrek aan zelfvertrouwen voor ze eraan begonnen. "In de kern is het een vorm van onzekerheid", zei een krachtpatser van 100 kilo. "Als ik mijn spieren opbouw, trek ik een jasje aan waarin ik me verschuil. Iedereen bouwt een eigen muurtje op, de een kan stoer praten, de ander kan iemand op zijn bek slaan. Allemaal hebben ze een jasje an. Mijn jasje is mijn lichaam." Ik verwachtte dat er elk moment een klein mannetje uit kon stappen.