NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

BERNARD HULSMAN
Het begrip icoon is aan inflatie onderhevig. Te pas en te onpas duikt het op, vooral in kunstrecensies. Filmacteurs, popmusici en kunstwerken krijgen al het predikaat 'icoon van deze tijd' voor ze goed en wel bekend zijn.

Het begrip icoon zou moeten worden gereserveerd voor zeldzame figuren als Elvis Presley. Misschien is hij wel de 'ultiemste icoon van de twintigste eeuw', zou een kunstrecensent schrijven. Hij heeft de heiligheid die bij een icoon hoort. Niet alleen is zijn huis in Memphis een bedevaartsoord geworden, ook heeft hij het eeuwige leven. Elk jaar verschijnen er nog nieuwe cd's met zijn werk en velen geloven dan ook dat hij helemaal niet dood is. Sommigen weten zeker dat Elvis in 1977 een sterk op hem gelijkende stand-in heeft laten overlijden om zelf ongestoord verder te kunnen leven. Anderen denken dat hij wel is gestorven en vervolgens teruggekeerd op aarde.

Zelfs muziekcritici zijn in Elvis gaan geloven. Werden Elvis en zijn muziek in de jaren zeventig unaniem beschouwd als kitscherige wansmaak, tegenwoordig wordt niet meer alleen de Elvis uit de jaren vijftig gezien als een groot, vernieuwend muzikant. Er zijn zelfs critici die beweren dat de dikke Elvis uit zijn Las-Vegas-tijd eigenlijk de beste Elvis is.

Vreemd genoeg heeft Elvis Presley, popicoon bij uitstek, tot nu toe nauwelijks een rol gespeeld in muziekvideo's. De videoclip is een genre zonder historisch bewustzijn. Maar met de nieuwste single Inner Smile en bijbehorende video van de Schotse popgroep Texas is daar verandering in gekomen: het filmpje is niet minder dan een remake van de beroemde tv-show die Elvis in 1968 gaf. De show moest toen de comeback inluiden van Elvis. Gehuld in een leren pak liet hij overtuigend zien dat hij in geen enkel opzicht aan slijtage onderhevig was.

Het opmerkelijkste van Texas' Inner Smile is dat Elvis wordt gespeeld door de Texas-zangeres Sharleen Spiteri, die om duistere redenen in Groot-Brittannië geldt als een sekssymbool. Met haar bakkebaarden en Elvis-coupe lijkt Spiteri verrassend veel op de Elvis van 1968. Alleen Elvis' soepele bewegingen blijken onnavolgbaar. Mede hierdoor is Spiteri's Elvis ontdaan van elke sensualiteit. Deze vrouwelijke Elvis is een volkomen seksloos wezen geworden.

Kosten noch moeite zijn gespaard om de Elvis-remake zo echt mogelijk te laten lijken. Net als in de tv-show uit 1968 vormen grote letters van gloeilampen het decor en heeft het voornamelijk uit vrouwen bestaande publiek kapsels en kleren uit de jaren zestig. De kleurenbeelden van de zingende Sharleen Presley zijn doorsneden met zwartwitbeelden van bijvoorbeeld Elvis Spiteri in een hotelkamer, die authenticiteit moeten suggereren.

Het is grappig om te zien dat een vrouw zo op Elvis kan lijken. Maar voor de rest is Inner Smile niet meer dan een curieus filmpje waarvan de bedoeling onduidelijk blijft. Tekst noch muziek van het nummer bevatten enige verwijzing naar Elvis. Van een parodie kan ook al geen sprake zijn, want daarvoor blijft de remake te dicht bij het origineel. Uiteindelijk is Inner Smile dan ook een video die nergens op slaat: knap gedaan, maar waarom eigenlijk?