Steeds nadrukkelijker gaan de tennissers op elkaar lijken. Fitness en een dubbelhandige backhand zijn belangrijker geworden dan de persoonlijkheid van de spelers. Saai tennis overheerst daarom op de Australian Open.

Door onze redacteur ROBERT MISSET

MELBOURNE, 23 JAN. Uitgerekend een van de meest kleurloze tennissers in het circuit legde vandaag de vinger op de wonde in een sport die steeds meer van hetzelfde gaat bieden. In de kwartfinales van de Australian Open werd de Amerikaanse veteraan Todd Martin in drie sets (7-5, 6-3 en 6-4) afgevoerd door zijn landgenoot Andre Agassi en de verliezer besefte dat hij het publiek in de Rod Laver Arena weinig vertier had geboden. Boeiend was Martin slechts, toen hij achter de microfoon plaatsnam en de tennissport vergeleek met een lopende band, die eenvormige producten dreigt af te scheiden.

De partij tussen Sebastien Grosjean en Magnus Norman illustreerde gisteren de huidige trend in het internationale tennis. Twee wandelende muren, die de bal vanaf de baseline bleven terugkaatsen tot de ander een fout maakte, zelfs het kweken van geraniums moet spannender zijn. Twee keurige jonge heren ook die zich een keer opwonden over een foute beslissing van een lijnrechter, maar niet beseften dat ze 10.000 toeschouwers dienden te vermaken. Opwinding ontstond pas toen Norman zich als een gentleman opstelde bij het matchpoint voor Grosjean door een let te negeren en de Fransman te feliciteren met zijn overwinning.

Met de saaie Zweed werd de huidige nummer 4 van de wereld uitgeschakeld, maar daar lag in Melbourne niemand wakker van. De baseliners van nu zijn fitter en sneller ooit en ze lijken de bal jaarlijks harder te raken. Maar grijze diplomaten op de baan als Norman brengen hun sport terug naar de tijden, waarin gravelbijters als Wilander en Vilas het publiek in slaap wiegden met hemeltergend 'terugduwtennis'. Martin weet dat hij de fans niet in vervoering brengt met zijn degelijke cocktail van harde opslagen en zuivere volley's. " Ik kan er behoorlijk sloom uitzien op de baan", zei hij met een glimlach. Dat was vandaag zeker ook de verdienste van de bijna foutloos spelende Agassi, die in de tweede set griezelige cijfers liet noteren. Het 30-jarige fenomeen uit Las Vegas sloeg 90 procent van zijn eerste services in en stelde daar slechts twee unforced errors tegenover. Traditioneel boog Agassi als een acteur voor het Australische publiek, nadat hij met een briljante lob zijn tweede matchpoint had benut. Maar wie kan dan ook tippen aan de magische uitstraling van Andre Agassi? Met zijn grijze slapen en de lichaamstaal van een vermoeide bejaarde onderscheidt Martin zich in elk geval van de jeugd, die geen eigen persoonlijkheid meer dreigt te ontwikkelen.

Patrick Rafter is de enige van de acht kwartfinalisten in Melbourne, die zich als service- en volleyspecialist consequent aan het net vertoont. Maar de Australische superatleet is van een uitstervend ras. "Het tennis wordt gedomineerd door spelers, die zich uitstekend bewegen op de baan, waardoor ze de bal zo hard en zuiver kunnen raken", analyseerde Martin. "Maar ik betreur het dat onze sport niet meer spelers produceert, die zich spiegelen aan de stijl van Sampras of Rafter. Ik hoop dat de huidige generatie tennissers zich zal ontwikkelen tot allrounders, die naar het net durven komen."

Terecht constateerde de 30-jarige Amerikaan dat niet het spel, maar de spelers zelf moeten veranderen om het tennis zijn aantrekkingskracht te laten behouden. Te veel is de nadruk gelegd op de dominantie van de service, terwijl de zwaardere en dus tragere bal juist in het nadeel werkt van de artiesten aan het net. Wie durft nog te volleren in de wetenschap dat het voetenwerk bij de meeste tennissers dusdanig is ontwikkeld dat hij moeiteloos wordt gepasseerd? Rusedski gaf in zijn partij tegen wereldkampioen Kuerten een gave demonstratie van aanvallend tennis bij het net en juist dat contrast in stijlen gaf hun duel een extra dimensie. Maar langer dan vier ronden hield het Britse servicekanon dat krachtenslopende spel niet vol.

Titelverdediger Agassi realiseerde zich vandaag dat een krachtmeting met Rafter in de halve finales de Australian Open een geweldige impuls zou geven, zeker nu Martin de klassieker Sampras-Agassi uit het programma schrapte. " Eerlijk gezegd had Rafter van mij al vorig jaar afscheid mogen nemen", zei Agassi lachend. "Dan had ik me nu geen zorgen over hem hoeven maken. Pat is een sieraad voor de sport, omdat hij met zijn speltype zoveel aan het tennis toevoegt. Ik denk dat de tennisfans over de hele wereld uitkijken naar een duel tussen Rafter en mij." Dergelijke affiches worden zeldzaam in een sport die zich gelukkig mag prijzen dat hardhitters als Safin en Hewitt tenminste hun emoties tonen op de baan.

Of kan het tennis een geniale schurk als John McEnroe nog niet missen? Sinds hij zijn functie als Amerikaanse Davis-Cupcaptain afstond aan zijn broer Patrick McEnroe solliciteert Big Mac openlijk naar deelname aan het dubbelspel, volgende maand in de wedstrijd tegen Zwitserland. Todd Martin moest wel even slikken bij de gedachte dat hij wordt gekoppeld aan een 42-jarige legende, wiens "intensiteit snel kan escaleren". Maar de oude Mac staat garant voor amusement en dat kan van de Normans en de Hrbaty's niet worden gezegd. Wedden dat Zwitserse publiek massaal uitloopt als Amerika inderdaad een ode aan het verleden brengt?

( a d v e r t e n t i e s )