NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

SANDRA HEERMA VAN VOSS
Filmmaker Jean Luc Godard (1930), de belangrijkste vertegenwoordiger van de nouvelle vague, is hier vooral bekend dankzij de baanbrekende films die hij zo'n veertig jaar geleden maakte: zijn debuut A bout de souffle (1959), Le mépris (1963) met Brigitte Bardot en Pierrot le fou (1965).

Na die tijd verflauwde de belangstelling voor Godards films, die ontoegankelijker en politieker werden. In Frankrijk geniet de weerbarstige regisseur echter nog altijd de status van cultuurpaus, wiens uitspraken over film, televisie en het echte leven als orakeltaal worden opgezogen. Godard blijkt er sinds 1960 talloze keren te zijn opgetreden in allerlei televisieprogramma's, waarvan alleen Bouillon de Culture met presentator Bernard Pivot hier enige bekendheid geniet.

Waar Godard komt, maakt hij er een rommeltje van. Hij antwoordt niet of juist veel te lang op vragen, provoceert presentatoren en andere gasten en staat desnoods op uit zijn stoel om de cameraman instructies te geven voor een betere kadrering. "Een tv-camera doet niets", sneerde hij eens. "Als ik tv kijk vraag ik me altijd af of de regisseur of cameraman wel recht heeft op z'n salaris." Televisie is voor hem geen Kunst, zoals de cinema, maar een kraan waar niets dan loze, lege beelden uit vloeien.

Op die door hem verfoeide televisie heeft Godard ook bijzondere ontmoetingen. Hij praat in een hotelkamer met een oude en breekbare Marguerite Duras, die hem met haar kalme welsprekendheid eindelijk even de mond snoert. In een knullig talkshowtje ziet hij na dertig jaar zijn eerste vrouw en voormalige muze Anna Karina terug. Karina kan de confrontatie met haar ex niet aan en rent huilend de studio uit, Godard blijft rustig zitten. Sappige ingrediënten te over voor een fijne documentaire, zou je denken, maar de makers van Godard la télé bakken er weinig van. De honderden vreemde, spannende en vaak hilarische fragmenten die ze tot hun beschikking hadden, hebben ze verknipt tot één lange Godard-videoclip, onderbroken door flauwe pseudo-reclamespotjes voor het eigen programma. Of dat gefröbel nu bedoeld is als stilistisch eerbetoon aan de meester doet er eigenlijk niet toe; het vermoeit de ogen en leidt af van het mooie materiaal. Het effect op de kijker zou Godard zelf tevreden stemmen. Op den duur vervloek je die vluchtige, oppervlakkige televisie en verlang je naar iets echts, iets rustigs. Een goeie film bijvoorbeeld.

Kunst ... omdat het moet: Godard op televisie, zondag, Ned.3, 0.25-1.17u.

( a d v e r t e n t i e s )