NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

HENK VAN GELDER
Of hij homoseksueel was, vroeg de Engelse rechter in 1959 aan Liberace. "No sir," antwoordde de uit fondant opgetrokken pianist. Of hij dan misschien in het verleden ooit homoseksuele contacten had gehad. En opnieuw zei hij: "No sir." Sterker nog: zoiets zou een affront voor het fatsoen en de samenleving zijn. Hij moest er niet aan denken. Zo won hij een zaak tegen de Daily Mirror, die hem had omschreven als een geurend, giechelend juffershondje. Maar sinds die verklaring onder ede moest Liberace de rest van zijn leven geheim houden wie hij was. Zelfs over zijn doodsoorzaak moest worden gelogen.

De aan Liberace gewijde aflevering van de BBC-serie Reputations, zondagavond te zien in Het uur van de wolf, vertelt een treurig verhaal vol bizarre episodes. Het ongelooflijkste gaat over de jonge blonde vriend Scott, die op zijn 21ste van zijn rijke minnaar een Rolls- Royce in cadeauverpakking kreeg, en die bij de plastisch chirurg onder het mes ging om zo veel mogelijk op de jonge Liberace te lijken. Vervolgens raakte deze Scott aan de coke. Hij werd de deur uitgezet en eiste alimentatie van zijn ex. Wederom zei Liberace dat het allemaal leugens waren; er was nooit een verhouding geweest. Wederom loog Liberace.

Wladziu Valentino Liberace (1919-1987) begon in de jaren veertig als barpianist en in muzikaal opzicht is hij dat gebleven - al werden de bars vervangen door tv-studio's, theaters, concertzalen en evenementenhallen. De documentaire laat zien hoe hij in de beginjaren van de televisie doorbrak. Hij plaatste een kandelaar op de vleugel en begon te flirten met de camera. Hij keek recht in de lens en gaf voortdurend knipoogjes ten beste, die de damesharten deden smelten. Dat zijn spel zo stroperig was als het kaarsvet in de kandelaar, deed er niet toe. Als hij er maar stralend of gevoelig bij keek.

Liberace werd een ster, maar liet zich zo vaak door zijn moeder vergezellen, dat het verstandig werd geacht als er langzamerhand eens een vriendinnetje kwam. We hebben het immers over de jaren vijftig. Daar was ze dus, het danseresje Joanne Rio. Ze gingen zich zelfs verloven. Het kwam allemaal in de krant. Maar toen brak het moment aan, dat Liberace besefte dat het niet verder kon. Hij liet zijn manager aan de verloofde vertellen dat het uit was. Voor de camera's zei Liberace in 1959 dat hij nog steeds de ware niet had gevonden, maar nu hij toch op tournee naar Engeland ging, wilde hij prinses Margaret wel eens ontmoeten.

Al die gebeurtenissen worden door programmamaker Hamish Mykura geïllustreerd met mooi, authentiek beeldmateriaal. En intussen vertellen ooggetuigen wat er werkelijk aan de hand was. Bob Monkhouse, de Engelse humorist die in de zaak tegen de Daily Mirror verklaarde dat Liberace echt een heel fatsoenlijk mens was, zegt nu dat de entertainer destijds moet hebben besloten om zijn eigen schepping te worden. Voortaan bestond voor de buitenwereld alleen nog maar de artiest, terwijl de man zelf achter het imago verstopt bleef. Nu was Liberace lief voor alle moeders van de hele wereld. Ze vonden hem enig.

De koning van de kitsch werd hij. Steeds flamboyanter, steeds extravaganter. In vossenbont, hermelijnen mantels of schalkse hotpants, met stoute grapjes en altijd die glimlach van plaatstaal. Hij pronkte met de opulente diamanten aan zijn vingers en zei tegen het publiek: "Vinden jullie ze mooi? Dat moet wel, jullie hebben er zelf voor betaald." Of hij stelde vast, dat de zijne groter waren dan die van een mevrouw op de eerste rij, en grapte: "Ja, als je kan kiezen, neem je natuurlijk altijd de grootste!" Dat was lachen.

Intussen verschanste hij zich achter de muren en de smeedijzeren hekken van zijn huis, dat een kruising werd tussen een monument en een praalgraf. Daar stierf hij ook, de toupet zorgvuldig op zijn hoofd gehouden door een verpleegster die wist hoe belangrijk dat voor Liberace was. De dokter hield zich braaf aan de laatste wens van de overledene en gaf een valse doodsoorzaak op. Maar een lijkschouwer, die de kans aangreep om beroemd te worden, dwong een autopsie af. 's Mans persconferenties moeten een onsmakelijke vertoning zijn geweest voor het oog van de natie. Het was dus toch aids.

Het uur van de wolf: Liberace, zondag, Ned.3, 19.32-20.28u.

( a d v e r t e n t i e s )