NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

JOYCE ROODNAT
Het was wachten en wanhopen en wedden op verkeerde paarden, maar Hollywood is gered: temidden van het stel zeephoofden la Leonardo DiCaprio en mooie jongens als Keanu Reeves en Kevin Bacon die wel goed zijn maar instabiel, bestond hij allang. Sean Penn.

Sean Penn is de klassieke filmacteur, de redding van zijn generatie - met het talent van Robert De Niro, de onweerstaanbaarheid van Clint Eastwood, het effect van Tommy Lee Jones. En nog veel meer, want Sean Penn overstijgt zulke categorieën. Elke rol schenkt hij iets onbestemds. Je leert zijn personages kennen, maar nooit helemaal. Want elk mens moet de ander een raadsel blijven, zo niet dan wordt zo'n personage een formule, en Penn weet dat.

Een acteur van de klasse van Sean Penn redt soms films en dat doet hij met She's So Lovely (1997) van Nick Cassavetes. Het is een wanhopig onhandige film, naar een scenario van Nicks vader, de legendarische cineast John Cassavetes, en stilistisch schaamteloos naar diens films gemodelleerd: in ruwe beelden, schijnbaar geïmproviseerd en zogenaamd betrapt door de camera, dwarrelen er twee drinkies door de scènes. Een vrouw en een man, zij met een in elkaar gebeukt gezicht, hij ongecontroleerd teder en met de zorgelijkste blik van het westelijk halfrond onder zijn gefronste voorhoofd. Ze hebben elkaar en ze hebben de kroeg en dat zou genoeg zijn als de man niet nog iets had. Hij balanceert op de rand van zin en waanzin, gaat de wereld te lijf met een manische energie die gemakkelijk omslaat in geweld.

Een klein uur volgen we het tweetal en hoewel Nick Cassavetes dramatisch gesproken steek na steek laat vallen, zien we een schitterende film. Dankzij Sean Penn. Wartaal krijgt uit zijn mond mystieke betekenis, je begrijpt hem niet en toch snap je hem en je wilt meer van hem horen, hem steeds weer zien. Geslepen als een straatkater geeft Penn de man gestalte, maakt aangrijpend waar hoe hij steeds meer doordraait. Tenslotte belandt hij in een inrichting, gadegeslagen door zijn hoekige vrouw, die hij de mooiste van de wereld vindt. Tot zover helemaal goed.

Was She's So Lovely hier geëindigd, dan was het een wonder van een korte film geweest, maar hij gaat nog ruim een half uur door. 'Tien jaar later' lezen we en we zien de vrouw terug in een luxueus burgerbestaan, met een gesoigneerde echtgenoot en drie bokkige dochtertjes. De man uit haar verleden wordt ontslagen uit het gesticht. Hij komt haar direct halen, en daarop laat Nick Cassavetes zijn film volledig ontsporen. Hij zoekt zijn heil bij wilde camerahoeken, hij probeert het met tegendraadse acteursregie - niets helpt. Dat de vrouw in de grauwe loser haar enige prins herkent, maakt Cassavetes niet waar. Dat we tegen de klippen op toch in haar vlucht met hem geloven, komt door Sean Penn. Bedwelmd door jarenlange psychiatrische zorg die je in zijn ogen ziet resoneren, laat zijn hysterische euforie zich steeds minder beheersen. Hij kust haar wakker en voert haar mee. Naar de hemel in de hel.

She's So Lovely (Nick Cassavetes, VS, 1997), Ned.3, 23.35-1.10u.

( a d v e r t e n t i e s )