NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

LAURA STARINK
Wat is het toch moeilijk om bejaarden - het woord alleen al - als normale mensen te laten zien. Als groep geportretteerd leveren ze al gauw een ietwat deerniswekkend schouwspel op en dat geldt ook voor de meeste mensen in Het lied van 80 lentes.

Het is dan ook heel vervelend om over één kam geschoren te worden omdat je een bepaalde leeftijd hebt bereikt, je tanden hebt verloren of je vrouw, of als je opgeborgen bent in zo'n gruwel van een verpleegtehuis met al zijn goede bedoelingen, waar een opgewekt jongmens binnenwandelt met de woorden: "Goedemorgen, ik ben Marja, van Activiteiten." Waar is de pil van Drion, denk je op zo'n moment.

Alle bekende typetjes zitten in deze documentaire. Het leuke stel dat elkaar op hoge leeftijd heeft gevonden en met een eigen bandje, de Tubo's, bejaardensozen afgaat. De vrouw die verbitterd is over haar dementerende echtgenoot/matroos die haar buitensluit, te lijf gaat, maar meestal ergens in huis zijn roes ligt uit te slapen. De vrouw alleen, kromgetrokken in haar stoel, die ervan droomt zich elke dag heerlijk op te maken, maar dat wel uit haar hoofd laat omdat ze in het bejaardenhuis dan van hoogmoedswaanzin wordt beticht. De twee oude heertjes die vanachter de sanseveria's naar de meisjes op straat loeren: "Ze kijkt naar ons, die denkt: wat doen die twee leuke mannen tussen die ouwe vrouwen?" Het zijn aanzetten tot interessante karakters, die in de film het stadium van 'bejaarden' nauwelijks te boven komen.

Neem de twee heertjes. In het tehuis maken ze rotopmerkingen over de oude vrouwen om hen heen ("Ze stinken uit hun mond en piesen in hun broek, zo ís het gewoon, en de meesten willen je ook nog op de mond zoenen!"). Maar later bij het graf van hun echtgenotes komen de tranen. Wekelijks gaan ze een bloemetje brengen en ze wagen zich aan bespiegelingen over het hiernamaals. Ze missen hun vrouwen zeer. En diezelfde Wim danst op een ander moment in het bejaardentehuis met die stinkende oude vrouwen vrolijk de polonaise. Wat ze hebben gedaan in hun leven, waar ze tevreden of chagrijnig over zijn, waar ze nog van dromen, tientallen vragen zou je ze willen stellen, maar ze worden niet gesteld. Zelfs het Tubo-stel, dolgelukkig en innig tevreden met elkaar, muziek makend, taartjes etend en op vakantie luid snurkend onder de parasol in slaap vallend, blijft aan de oppervlakte drijven.

Op de aftiteling zag ik dat filmmaakster Heddy Honigmann geadviseerd heeft bij het scenario. Zij maakte een paar jaar geleden in Brazilië met O Amor Natural een prachtige documentaire over oude mensen, poëzie (Carlos Drummond de Andrade) en de liefde, waar de vonken van afspatten. Het Braziliaanse landschap, het temperament van de Brazilianen en de melancholie van het Portugees hebben daar ongetwijfeld een belangrijk aandeel aan gehad, maar ook in Nederland wonen mensen van vlees en bloed.

Het lied van 80 lentes, Ned.1, 22.42-23.34u.

( a d v e r t e n t i e s )