B E E L D :
King Peper
Maarten Huygen
Behalve dat Bram Peper goed kan
voetballen, bezit hij onvermoed acteertalent. In het onderzoeksprogramma
Reporter heeft de afgetreden minister van Binnenlandse Zaken dat
talent aangewend voor zijn eigen verdediging. Hij speelde zichzelf en
dat zie je de beste acteurs nog niet doen. In eigen drama de juiste
afstand tot jezelf bewaren, is hogeschoolkunst. Ik ontdekte een
subtiliteit waar hij juist niet om bekend staat. Hij kan meteen door
naar de grote tragedies als Hamlet of King Lear.
Het sterkste vond ik hem in de scène waar hij zijn concept-
ontslagbrieven schreef. Je kunt dat op de soap-manier doen met
veelbetekenende blik naar de camera, terwijl lichte treurmuzak wordt
ingezet. Hij had zijn gezicht in zijn handen kunnen verbergen, in huilen
uit kunnen barsten of naar het hoofd kunnen grijpen. Maar hij keek strak
naar het papier terwijl hij schreef, even nadenkend met zijn vinger
langs zijn neus strijkend.
De scène werd op smaak gebracht met een paar pianoklanken en dan
de ingehouden emotionele maar onverbiddelijke Nijmeegse KRO-
commentaarstem: "...maar Peper raakt meer en meer overtuigd van het
onvermijdelijke. Hij zegt zijn wintersportvakantie af en begint thuis in
de werkkamer van de familie Peper te schrijven aan een reeks
ontslagbrieven." Dan is het even stil en zien we de schrijvende Peper
zijn mond openen om er hoorbaar een zware zucht uit te laten ontsnappen.
Ik begon als kijker meteen mee te leven, zelfs mee te zweten. Hij had
inmiddels zijn jasje uitgetrokken, zijn stropdas afgedaan, het bovenste
overhemdknoopje opengezet. De zuchtende minister in hemdsmouwen, dit was
duidelijk een moment van catharsis.
Even krijgen we nog de dikke gevouwen ontslagbrieven te zien die de
zwetende minister schrijft en dan komt er een zij-aanzicht van de
sombere staatsman, de goudkleurige bril, dan weer gecombineerd met de
brieven eronder. Er moeten heel wat regie-aanwijzingen aan te pas zijn
gekomen. Commentaarstem: "Voorlopig zijn het concepten. Een aantal van
die brieven stuurt hij aan de premier, maar die wil van aftreden niet
weten." Dan zien we Peper weer in vol ornaat, achteraf en hij zegt
lachend: "[Kok] zegt, wacht nou maar af hoe dat nou allemaal uitpakt".
De kijker weet al beter en treurende vioolmuziek zet de slotfase in als
de werkkamer in het Torentje in beeld komt. De camera glijdt langs de
sfeervolle houten lambrizering, het bureau, de telefoons, de leren
stoelen. Kok zelf speelt niet mee. Hij beschikt ook niet over het juiste
dramatische talent, dus moeten we hem even voorstellen in die fauteuil
achter dat bureau. Commentaarstem: "En even lijkt de premier gelijk te
krijgen..."
Om ingewikkeld nieuws in beeld te brengen maakt Reporter gebruik
van gedramatiseerde reconstructies, muziek, naspelen.
Netwerk doet het ook. Het misdaadprogramma Peter R. de Vries
heeft zelfs acteurs als boeven en agenten. Het doet af aan de
objectiviteit. Onschuldige feiten kunnen te zwaar worden aangezet. Het
levert meer kijkers op die worden geïnformeerd, maar ik krijgt toch
het gevoel tot een conclusie te worden gedwongen zonder dat ik de vinger
zou kunnen leggen op een fout. De actualiteitenprogramma's Nova
en Zembla weigeren in scène te zetten omdat de afstand tot
fictie dan te klein wordt.
Reporter heeft Peper niet vrijgesproken. Premier Kok had in
tegenstelling tot wat hij in de Kamer beweerde, het nog geheime concept-
rapport van de onderzoekscommissie wel aangenomen en aan zijn hoogste
ambtenaar laten lezen. Op grond van de conclusies gingen hij en
fractieleider Melkert al overleggen. Een leugen van Kok aan de Kamer,
dat was dus het grote nieuws. Peper erkende dat hij wel slordig was
geweest en had de beschuldigingen van de commissie niet kunnen
weerleggen, aldus het commentaar. Daarvoor hadden camerateams het
Wassenaarse huis van de Pepers overhoop gehaald, scènes
geregisseerd, geïnterviewd, opnieuw geïnterviewd,
gecontroleerd. Als ik Peper was, zou ik me bekocht voelen. King Peper
houdt haar tragische afloop.