In Amsterdam is gisteravond een debat gehouden over beeldcultuur. Wat is beeldcultuur eigenlijk en wat kan een centrum voor beeldcultuur ons bieden?

Door MARK DUURSMA

AMSTERDAM, 27 JUNI. Alsof Frank Rijkaard de tactiek tegen Italië ging ontvouwen. Zo druk was het gisteravond bij een debat over beeldcultuur in de Balie in Amsterdam. Kaartjes voor de zaal gingen gretig van de hand. Nog voordat er een woord was gewisseld, werd al duidelijk dat het debat voorzag in een behoefte.

Lokkertje was de belofte dat het nu eens niet zou gaan over financiering, gebouw of locatie van het toekomstige Centrum voor Beeldcultuur. Tot nog toe ging het gebakkelei vooral over wie er aan dat centrum gaan deelnemen (drie fotografie-instellingen en nieuwe media-instelling V2, niet het Filmmuseum) en waar het gevestigd zal worden (in voormalig pakhuis Las Palmas op de Kop van Zuid in Rotterdam). Wat ontbrak, aldus de Balie, was een discussie over wat beeldcultuur nu eigenlijk is en wat zo'n centrum zou kunnen bieden. Uitgenodigd om hun visie te geven waren mode-ontwerpers, grafisch vormgevers, beeldend kunstenaars, verenigd in een groot optimisme over de mogelijkheden van internet en een grote afkeer van institutionalisering. Het leidde tot een radicale stellingname: beeldcultuur omvat alles en een gebouw is helemaal niet nodig. Een virtueel centrum op internet kan immers veel beter inspelen op de nieuwste ontwikkelingen, die worden gekenmerkt door ongrijpbare dwarsverbanden van verschillende media en disciplines.

De angst om zich vast te leggen werd bevestigd door Alex Adriaansens van V2, die niet wilde zeggen hoe Las Palmas er over vijf jaar uit zal zien. "We beschrijven alleen de uitgangspunten."

Duidelijk werd vooral de tegenstelling tussen de internet-gelovigen die alle media willen laten samengaan en de vertegenwoordigers van de 'oude media' die geïnteresseerd zijn in nieuwe mogelijkheden voor conservering en archivering. Hun ideeën laten zich nauwelijks verenigen: de initiatiefnemers van Las Palmas zien een vernieuwende instelling, hun critici zien een instelling die reeds bij aanvang achterhaald is. Mensen die een gezamenlijke plek opzoeken voor cultuuroverdracht, dat is toch iets van de vorige eeuw, vond iemand uit de zaal. Wat doen we hier dan in dit zaaltje, merkte een ander op. Het vinden van een bevredigende verhouding tussen het fysieke en het virtuele is de grootste uitdaging voor het Centrum voor Beeldcultuur, zo luidde een van de conclusies.

( a d v e r t e n t i e s )