NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

MARK DUURSMA
Op papier lijken ze weinig sympathiek, de - mannelijke - personages van de Armeens-Canadese filmmaker Atom Egoyan. De vader die zijn vrijpartijen op video zet ten koste van oude familiefilmpjes (Family Viewing), de verzekeringsexpert die emotionele schade in geld probeert te vertalen (The Adjuster), de belastingmedewerker die rouwt om zijn verloren dochter in een sjieke striptent (Exotica). Of de cateraar met ongezonde moederbinding uit Felicia's Journey, vorig jaar al in Cannes maar dankzij de gebruikelijke vertraging hier nog niet te zien.

Ook de advocaat uit The Sweet Hereafter, naar de gelijknamige roman van Russell Banks, is niet iemand om van te houden. Hij reist af naar een klein, ingesneeuwd dorpje in British Columbia. Een ongeluk met de plaatselijke schoolbus, waarbij bijna alle kinderen zijn omgekomen, heeft het dorp in rouw gedompeld. De advocaat bezoekt de ouders en probeert hen over te halen om een proces aan te spannen tegen de verantwoordelijken. Er bestaan geen ongelukken, iemand moet schuldig zijn, zo luidt zijn credo.

Toch heeft de advocaat, zoals alle personages van Egoyan, een sympathieke kant. Net als de mannelijke hoofdpersonen uit Egoyans eerdere films met hun uitzonderlijke en veelal controlerende bezigheden, vertoeft ook de advocaat in de grijze zone tussen goed en slecht. De advocaat is kwetsbaar omdat hij weet wat rouwen is: zijn dochter is verslaafd en voor hem verloren. Ook al verliest hij zijn doel beslist niet uit het oog, zijn gesprekken met de ouders zijn begripvol, troostend. Bijna vergeet je de bijsmaak en zie je een eenzame, trieste man. Niet de buitenstaander die tweespalt zaait binnen de dorpsgemeenschap. Ian Holm speelt zijn dubbelzinnige rol perfect.

Het meisje dat als een van de weinigen het busongeluk heeft overleefd, kan met evenveel recht als hoofdpersoon worden beschouwd. Ook zij, prachtig gespeeld door Sarah Polley, blinkt uit in dubbelzinnigheid: als tiener is ze enerzijds kind met de kinderen, anderzijds minnares van haar vader. Geleidelijk ontwikkelt het zwijgzame meisje zich tot sleutelfiguur, degene die de confrontatie aangaat met de advocaat. Onderweg zijn tal van ouder-kind relaties voorbijgekomen. Familie is Egoyans blijvende thema: hoe banden tussen ouders en kinderen verbroken kunnen worden, hoe verschrikkelijk dat is, en hoe daar toch mee te leven valt. The Sweet Hereafter laat dat zien. Veel beter kan een film niet zijn.

The Sweet Hereafter (Atom Egoyan, Canada, 1997), Ned.3, 23.20-1.13u.