NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

MARISKA GRAVELAND
Filmers met gebalde vuisten en pamfletten in hun zak zijn tegenwoordig zeldzaam, alhoewel Tibet nog wel eens wordt bezocht door een verdwaalde pacifistische filmmaker. De Engelse regisseur Ken Loach is er nog zo een met een missie: met veel geestdrift probeert hij ons, versufte kijkers, politiek bewuster te maken.

In Carla's Song (1996) probeert hij de oorlog in Nicaragua tussen de contra's en de Sandinisten inzichtelijk te maken voor de leek in zijn luie stoel. In eerdere films bleef de socialist Loach dichter bij huis: Riff Raff was een aanklacht tegen de slechte werkomstandigheden in de Britse bouw en in Raining Stones filmde hij sappelaars uit de arbeidersklasse. Loach weet dondersgoed dat zulke onderwerpen moeilijk te verteren zijn, dus lardeert hij zijn films doorgaans met een flinke dosis humor om de ellende wat minder zwaar te maken. In Carla's Song past hij een slimme identificatietruc toe. Hoofdpersoon is een enigszins naïeve buschauffeur uit Glasgow, die verliefd wordt op een van zijn passagiers, een getraumatiseerde danseres uit Nicaragua. De buschauffeur, gespeeld door Robert Carlyle (Trainspotting), is een echte lieverd, die verteerd wordt door de aanblik van zijn door het oorlogsverleden achtervolgde geliefde - "ze heeft een raadsel in haar hoofd", zo noemt hij het. Samen reizen ze naar Nicaragua; in het begin gedraagt hij zich nog als een verwonderde toerist, maar al gauw wordt hij met zijn neus op de politieke situatie gedrukt. Verdwaasd door de cultuurshock en getooid in een T-shirt met het opschrift 'City of Glasgow' staat hij symbool voor al die mensen die zich nooit werkelijk hebben afgevraagd wat een oorlog betekent voor het dagelijkse leven. Vóór alles is de film dan ook een pleidooi voor solidariteit en engagement. Tegelijkertijd kun je uit de film ook een treuriger conclusie trekken: echte betrokkenheid ontstaat pas als je een persoonlijke band hebt met een land. Echt fijnzinnig gaat Loach niet altijd te werk. Dansende en zingende Nicaraguanen moeten ons duidelijk maken dat ze eigenlijk heel vrolijk zijn, en een goedlachse groep boeren op een leuk rommelige kar leggen ons in een paar zinnen uit dat het land toebehoort aan de gewone boer en niet aan de rijke landheren. Loach lijkt op die momenten op een leraar die het allemaal heel erg goed bedoelt, maar zijn leerlingen ietwat onderschat.

Carla's Song (Ken Loach, 1996, GB), Canvas, 20.55-23.05u.