NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Door onze redacteur JAAP BLOEMBERGEN
TREVISO, 6 OKT. Met een kus voor haar trainer, een knipoog naar de bondscoach en een uitgestoken tong naar de fotografen vierde Leontien van Moorsel haar zesde wereldtitel. In de tijdrit in het Italiaanse Treviso was ze gisteren vijf seconden sneller dan de Australische Anna Wilson. De Nederlandse kampioene reed een perfecte race na een vlekkeloze voorbereiding. Niets en niemand kon haar uit balans brengen.

Achter de derny van haar schoonvader reed Van Moorsel de afgelopen maanden duizenden kilometers. Ze had het tijdritparcours grondig bestudeerd en verheugde zich op de vlakke, rechte wegen. Ze liet zich tijdens de race opzwepen door haar trainer die in het dagelijks leven de rol van echtgenoot vervult. Michael Zijlaard wees haar op de lastige bochten, hoewel ze elke curve in het routeboek kon dromen. Ze voltooide het traject van ruim 32 kilometer met een gemiddelde snelheid van bijna 48 kilometer per uur. De keuze voor een verzet van 53:12 bleek een goede greep. Bij elke doorkomsttijd bleek ze sneller dan de concurrentie. Halverwege de race verloor ze een paar seconden op Wilson, die als winnares van de wereldbeker vooraf als geduchte concurrente werd afgeschilderd. In de slotfase voelde Van Moorsel zware benen, maar het tijdsverschil met Wilson werd alleen maar groter. Vijf tellen maakten het verschil tussen een brede lach en een flauwe lach op het erepodium.

Een uur voor vertrek deed het vierkante plein in het centrum van Treviso zijn naam eer aan. Piazza della Vittoria was de oefenstrook van een bezeten wielrenster. Van Moorsel reed zich op de rollerbank in het zweet. Zijlaard hield een walkman in de hand en begeleidde haar naar een café waar ze een laatste plaspauze hield. Vervolgens nam ze plaats in de bus van de privésponsor en keek ze minutenlang roerloos voor zich uit. Ze stond stijf van de zenuwen maar had die blijkbaar goed in bedwang.

Geëmotioneerd luisterde ze na afloop naar het Wilhelmus. Vlak voor het begin van het tweede couplet wilde ze de bloemen in het publiek gooien. Ze erkende haar fout en luisterde aandachtig verder. Na afloop van de officiële huldiging zwaaide de wereldkampioene naar enkele Nederlandse supporters die gehuld in oranje kleding een voetbaldeuntje over Campionen zongen. De Italiaanse toeschouwers keken verwonderd naar de carnavaleske uitdossingen. De sportieve variant van 'Hollanditis' was voor hen een nieuwe ervaring.

Van Moorsel oogde als een Italiaanse sportvrouw met haar zwarte haren, haar bruine ogen en haar getinte huid. Ze droeg lipstick en na gellak volgens de laatste damesmode. Ze sprak met een Brabantse tongval, doorspekt met Rotterdamse klanken. Ze woont bij haar schoonfamilie in Nieuwerkerk aan den IJssel. Ze vergeleek de wereldtitel van 1999 met de wereldtitel van 1998 in Valkenburg. "Vorig jaar kon ik alleen maar winnen. Dit jaar kon ik alleen maar verliezen. Daarom hecht ik hier veel waarde aan. Al is het jammer dat ons pa en ons ma zijn thuis gebleven."

Na een onderbreking van een jaar of vier keerde ze vorig jaar terug aan de wereldtop. Bij de WK in Valkenburg kreeg ze ruzie met haar rivale Jeannie Longo, die in weinig subtiele bewoordingen naar gebruik van doping verwees. De Franse veterane eindigde gisteren op de negende plaats. Van Moorsel keurde haar geen blik waardig. "Ik heb respect voor haar prestaties. Maar als ik met zo'n chagrijnig gezicht op de fiets moest zitten, sprong ik nog liever van de Brienenoord", sprak ze spottend.

Met een voorsprong van vijftig seconden op Longo stelde ze haar kandidatuur voor de wereldtitel. Ze bleek na afloop van de race opvallend snel hersteld. Geen spoor van vermoeidheid viel van haar gezicht af te lezen. De trainingsfanaat lag niet wakker van een tijdrit van een half uur. Pijn is fijn, luidt haar motto. "Tinus is een beest", verduidelijkte Zijlaard. Alle zweetdruppels staan in het teken van Sydney 2000. De 29-jarige Van Moorsel heeft nu zes regenboogtruien in de kast hangen. Olympisch goud blijft haar ultieme wens. Over twaalf maanden wil ze op de Spelen deelnemen aan de tijdrit, de wegwedstrijd en de achtervolging op de baan. Over twee maanden gaat ze het Australische parcours verkennen. Ze laat nu eenmaal niets aan het toeval over. "Ik moet haar eerder afremmen dan motiveren", vertelde Zijlaard ten overvloede.

Volgende maand vertrekt de familie naar een vakantieadres waar de weegschaal weer een voorname plaats krijgt toebedeeld. Van Moorsel moet van Zijlaard minstens vijf kilo aankomen. Ze weegt momenteel 58 kilo, na een jarenlange schommeling tussen 47 kilo en 85 kilo. Haar huidige gewicht is volgens Zijlaard aan de lage kant. "We gaan eerst lekker bijtanken en daarna vol gas naar Sydney", sprak de trainer vol bravoure.

Van Moorsel overweegt volgend jaar enkele buitenlandse rondes te rijden. De tweevoudige winnares van de Tour Féminin had het hooggebergte afgezworen, maar haar sponsor Farm Frites wil goede sier maken in het buitenland. De kopvrouw maakt een knieval voor de commercie. Ingewijden vrezen dat Van Moorsel bij klimpartijen met een vroegere ziekte wordt geconfronteerd. Ze leed een jaar of zes geleden aan anorexia nervosa. Ze was zó bezeten van het wielervak, dat elke kilo als overtollige ballast werd beschouwd. "Dat beeld van vroeger moet ze uitbannen en daarom kan ze beter niet meer in de bergen rijden", zei bondscoach Jean-Paul van Poppel op waarschuwende toon.

De keuzeheer van de KNWU speelde gisteren een bescheiden rol in het succesverhaal van de privéploeg. Hij bestuurde de volgwagen, maar hield zich na afloop afzijdig van de feestvieringen. Van Poppel sprak over "een magnetenrol" tussen Zijlaard en Van Moorsel. "Die twee gaan samen naar bed en staan samen op. Moet ik er soms tussen gaan liggen?"

( a d v e r t e n t i e s )