NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Ze is gemaakt voor televisie, S. Hankes, die haar zieke vader in de intensive care wil hebben. Tegelijk bedaard en uitgesproken. Haar advocaat heeft ze niet nodig voor de media, want ze kan zelf uitstekend het woord doen. Ze is tegelijk juriste en historica. Verschaft precies de details die een televisie- interviewer nodig heeft. Geen tranen, geen overdreven smartelijkheid. Of zouden de emoties nu juist wel de argumenten kracht bij moeten zetten? Bedachtzaam bediende ze gisteren de rij wachtende journalisten voor het Utrechtse gerechtsgebouw. "Mijn vader is iemand die aan het herstellen is", zei ze tegen het Journaal. "Die tv kijkt, die zeker twee keer per dag een aantal uren in de stoel zit, om zich heen kijkt en probeert te communiceren." "Maar de artsen zeggen dat verder medisch handelen zinloos is?", werpt de interviewster tegen.

"Ja dat ... is het verbazingwekkende", zegt ze bijna onbewogen.

Later, in Nova, zien we hoe de vader tv kijkt. Hij ligt in bed met een infuus door zijn neus te staren naar de flitsen op de televisie die boven zijn hoofd hangt. Er waren complicaties bij de operatie aan een kankergezwel in de darmen dat niet is uitgezaaid maar ook niet kon worden verwijderd en hij heeft long-emfyseem. Dan speelt er nog een langdurige familievete op de achtergrond. Het verhaal past in de tijd, te mooi misschien. Het contrasteert met al die gevallen waar de euthanasiewens van familie of de zieke juist wordt afgewezen door de medici. Het sterkt de achterdocht dat oudere mensen uit zuinigheid niet meer worden behandeld. Ik zie de koppen al in het buitenland: nu in Nederland zelfs euthanasie tegen de wil van de familie.

Maar wat kun je er als kijker van zeggen? Niets eigenlijk. Zelfs de rechter heeft geen medisch dossier gekregen, hoor ik op Nova voor het eerst: "De medische staf van het Utrechtse ziekenhuis moet vechten met de handen op de rug gebonden". Het gaat alleen om de vraag of Hankes de dokters ongeacht hun medische inzichten kan dwingen om haar vader bij verslechtering in de intensive care te leggen. Door gebrek aan feitenkennis is elk commentaar een slag in de lucht. Bij B&W, het Journaal en Nova zien we medici zich zonder dossier in de rol inleven van de dienstdoende artsen. Juristen zag ik zeggen dat de patiënt niet alleen over de behandeling kon beslissen. Je wordt wantrouwig als zelfs de rechter niet mag oordelen over de medische kant van de zaak. Dat maakt het wel overzichtelijker. Als er sprake was van kwakzalverij of misplaatste zuinigheid zou Hankes dat laten horen. Het doet me denken aan de ouders die hun dochter tegen de wil van de school over wilden laten gaan. Ook dat ging gepaard met veel publiciteit en een rechtszaak. Uiteindelijk vond de rechter dat de beslissing van de school de doorslag moest geven. Zou het ziekenhuis hier ook niet gelijk moeten krijgen? Anders krijgen mensen met uitgesproken en intelligente familieleden een andere, zinloos geachte behandeling. De hoogbegaafd geachte dochter mocht op een andere school wél overgaan - zonder haar oude vriendinnen - maar voor patiënt Hankes is nog geen ander ziekenhuis gevonden. Het Britse treinongeluk paste ook in de tijdgeest. Het Journaal opende met de mededeling dat volgens de Britten privatisering tot grote ongelukken leidt. Vind ik ook, maar is het juist? Het past in onze situatie: Lovers weg, dreigende loketsluiting, vertragingen. Maar op de BBC zag ik ongelukken uit de tijd dat de overheid het spoor beheerde. De ambtenaren namen het toen niet zo nauw met de veiligheid. Dat doen ze nu ook niet, want ze oefenen slecht toezicht uit. De spoorwegmaatschappij hoefde de voorgeschreven apparaten niet te kopen. Algehele uitmergeling dus. Toch zou ik vergelijkende ongevalsstatistieken willen zien. "Het Britse treinsysteem is een van de veiligste in de wereld", pochte BBC-verslaggeefster Jacky Long. "Maar de mensen nu daarvan te overtuigen is niet eenvoudig." Het understatement van de dag.