NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Hans Tietmeyer trad onlangs af als president van de Duitse centrale bank. De internationale financiële wereld nam dit weekeinde afscheid van 'het anker van de mondiale monetaire stabiliteit'.

Door onze redacteur ROEL JANSSEN

WASHINGTON, 27 SEPT. 'Doctor Tietmeyer, ik zal je missen en de hele wereld zal je missen. De vergaderingen van de G7 zijn niet meer hetzelfde zonder de aanwezigheid van Hans."

Alan Greenspan, voorzitter van het Amerikaanse stelsel van centrale banken, was oprecht sentimenteel toen hij Hans Tietmeyer zaterdagavond toesprak op een galadiner ter ere van de onlangs afgetreden president van de Duitse Bundesbank. Het was muisstil in de zaal waar zich honderden bankiers, financiële en monetaire autoriteiten hadden verzameld, toen Greenspan zei dat Hans Tietmeyer deel van het meubilair van de internationale financiële orde was en dat zijn afwezigheid in de fora die dit weekeinde in Washington bij elkaar kwamen voelbaar was. "De G7 zonder Hans is eigenlijk de G-zeseneenhalf", aldus Greenspan.

Daar zaten ze bij elkaar, de veteranen van de internationale monetaire orde. Monumenten van mannen die de afgelopen kwart eeuw met elkaar financiële crises hebben zien aankomen, hebben opgevangen, beheerst en opgelost. Zoveel hebben ze met elkaar vergaderd, overleg gevoerd, getelefoneerd, bij gelegenheid ruzie gemaakt en uiteindelijk volkomen op elkaar vertrouwd in crisistijden, dat een hechte camaraderie is ontstaan. Paul Volcker, Jacques Delarosière, Wim Duisenberg, Jean Claude Trichet, Eddy George en andere centrale bankiers en oud- centrale bankiers die samen met Hans Tietmeyer de internationale financiële orde bij elkaar hebben gehouden als er een financiële crisis uitbrak in een ontwikkelingsland, als een bank in problemen kwam of als de financiële markten in paniek raakten. Met hun monetaire beleid hebben ze de economieën van de grote industrielanden - en daarmee de wereldeconomie - tussen recessie en groei doorgelaveerd.

Meer dan dertig jaar heeft Tietmeyer in dit wereldje meegedraaid. Midden jaren zestig was hij betrokken bij discussies over hervormingen van het monetaire stelsel, in 1970 maakte hij voor het eerst een IMF- jaarvergadering mee. Hij begon als ambtenaar van het Duitse ministerie van Economische Zaken en kwam via Financiën ten slotte terecht bij de Bundesbank.

Wim Duisenberg, de president van de Europese Centrale Bank, noemde Tietmeyer een "leermeester voor de manier waarop centrale bankiers zich moeten gedragen en een prediker van de deugden van monetaire stabiliteit". Jakob Frenkel, de president van de Israelische centrale bank, vroeg zich af: "Waarom lijkt Hans toch zoveel op Luther?" Het antwoord kwam van Alan Greenspan: "Hans heeft zijn overtuigingen nooit verloochend. Zijn ideeën over internationale financiële zaken zijn de afgelopen kwart eeuw niet veranderd, maar de wereld is dichter naar zijn ideeën toegegroeid."

Larry Summers, de Amerikaanse minister van Financiën ('ik begon de beginselen van de Keynesiaanse economie te bestuderen toen Hans Tietmeyer zijn kritiek op het Keynesianisme begon te leveren'), zei iets gemist te hebben op de bijeenkomst van de G7. "We hebben vandaag niet de strenge preken over prijsstabiliteit en moral hazard (de verstorende effecten van overheidssteun in financiële crisissituaties, red.) gehoord. Toen besefte ik dat Hans er niet meer bij was."

Daarna kreeg Tietmeyer het woord om oud-collega's en bankiers toe te spreken. En inderdaad, hij kon het niet laten om nog een keer zijn gehoor te waarschuwen voor de risico's van inflatie ('inflatie is nooit dood'), de noodzaak van een gezond financieel-economisch beleid, de oorzaken van wisselkoerscrises, het moral hazard-probleem en de illusie dat er gemakkelijke oplossingen bestaan voor moeilijke problemen.

In zijn Engels met een zwaar Duits accent sloot hij af: "Sorry dat ik dit allemaal nog een keer herhaal. But zis is ze truz. En deze waarheid is ook van toepasing op het volgende millennium."

( a d v e r t e n t i e s )