NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Huiselijk, solide en sterk in details

Door onze redacteur COEN VAN ZWOL
ROTTERDAM, 4 AUG. George Robertson (53) is vandaag aangewezen als secretaris-generaal van de NAVO. Een verbazingwekkende wending in de loopbaan een man wiens positie in de hierarchie van 'New Labour' enkele jaren geleden nog leek te wankelen.

In 1997 maakte Robertson geen geheim van zijn ambities toen Labour de verkiezingen won. Minister voor Schotse Zaken wilde hij worden. Robertson had jarenlang geijverd voor de oprichting van een Schots parlement; onder Blair kon hij de kroon op zijn werk zetten.

"Helaas geeft de premier je geen menukaart waarop je je favoriete ministerie kunt aankruisen", zei Robertson later. Blair had iets anders met hem voor: Defensie. Robertson was in de jaren tachtig Defensie- woordvoerder geweest, tot 'Oud Labour' hem wipte wegens zijn pro- Atlantische opstelling. Defensie gold in 1997 als een prestigieuze, maar moeilijke post: het budget zou door Labour flink worden geschoren. De trouwe frontsoldaat Robertson mocht, zo meenden de cynici, sneuvelen in de loopgravenstrijd met de generaals, waarna een dynamischer persoon zijn plaats zou innemen. De Schot was solide, ijverig en sterk in details, maar aan uitstraling ontbrak het hem.

Nu wordt George Robertson secretaris-generaal van de NAVO. In zijn twee jaar als 'MoD' heeft hij een uitstekende indruk nagelaten. Het Britse leger werd zover ingekrompen dat het, in Robertson woorden, "bijna in het Wembley-stadion past", maar toch wist Robertson de loyaliteit van zijn generaals te winnen. Daarvoor ging hij openlijk de strijd aan met de minister van Financiën, die veel ingrijpender wilde snijden. En beloofde hij alle legeronderdelen mooi nieuw speelgoed: vliegdekschepen voor de marine, transportvliegtuigen voor de luchtmacht, een luchtmobiele brigade voor de landmacht. In het Britse leger van Robertson zijn de toverwoorden nu flexibiliteit, mobiliteit en snelheid.

Tijdens de luchtoorlog om Kosovo was George Robertson dit jaar gezichtsbepalend in de robuuste Britse opstelling. Hij hield gepassioneerde betogen tegen appeasement van dictators en niemand nam vaker het woord genocide in de mond dan hij. Maar door zijn huiselijke uitstraling klonk het als vastberadenheid, niet als stemmingmakerij. "Er is iets geruststellends aan een minister van Defensie met een vierkante, solide bouw en een Schots accent", schreef The Times. Zeker als die ook nog zijn voorkeur voor flauw eten belijdt en allergisch zegt te zijn voor uien en knoflook.

Robertson kwam in het verre verleden meermalen in botsing met het leger. In 1967 protesteerde de radicale student tegen Amerikaanse kernonderzeeërs. Negen jaar later raakte hij betrokken bij een aanrijding met een Landrover van de genie, die explosieven vervoerde. Zijn kaak en knieschijf werden verbrijzeld, zijn veiligheidsgordel redde hem het leven. Sindsdien draagt Robertson een foto van het autowrak in zijn portefeuille. "Dat plaatst mijn leven in perspectief", zegt hij.

Robertson groeide op op het eiland Islay op de Schotse Hebriden. Zijn grootvader, vader, broer en zoon dienden en dienen bij de politie; de linkse Robertson was het zwarte schaap van de familie. De liefde voor het uniform en voor 'pomp and ceremony' zat echter dieper dan zijn flirt met radicaal links. , ,Als ik in Washington word opgewacht door een militaire erewacht, denk ik: niet slecht voor iemand die begon met betogen tegen Amerikaanse kernonderzeeërs", monkelde hij onlangs.

Robertson begon zijn politieke loopbaan met het organiseren van een vakbond in de whisky-industrie. Vanaf 1978 bezette hij bijna twintig jaar lang de zetel voor Hamilton-South in het Britse Lagerhuis. In de oppostie was hij ondermeer fractiewoordvoerder voor Defensie, Buitenlandse Zaken, Schotse Zaken en Europa. Op die laatste post oogstte hij lof door via parlementaire manoeuvres de diepe verdeeldheid onder de Tories over het verdrag van Maastricht aan het daglicht te brengen.

In 1996 beleefde Robertson een diepe persoonlijke inzinking toen in zijn woonplaats Dunblane een verwarde schutter zestien leerlingen en een docente vermoordde op de school van zijn kinderen. Robertson deed het woord namens de nabestaanden en voerde daarna campagne voor een volledig vuurwapenverbod. George Robertson maakt gemakkelijk vrienden en weet die vast te houden. Een internationaal netwerk bouwde hij al op als parlementariër, toen hij naar eigen zeggen buitenlandse uitstapjes zag als een prettige manier om aan het vagevuur van de oppositiebanken te ontsnappen. In den vreemde zet hij graag zijn arsenaal Schotse volkswijsheden in. Toen zijn Amerikaanse ambtsgenoot Cohen hem toevertrouwde het moeilijk te vinden dat Europa over de Amerikaanse overmacht klaagt, maar ook niet wil dat de VS troepen terugtrekken, antwoordde Robertson: "Als je niet op twee paarden tegelijk kan rijden, wat doe je dan in het circus?"

Als secretaris-generaal van de NAVO zal Roberson vooral ijveren voor een grotere militaire rol van Europa, want tijdens de luchtcampagne om Kosovo was het Amerikaanse overwicht wel erg manifest. Ook moet hij de haarscheurtjes in de alliantie hechten die dit jaar ontstonden. Hij zal dat doen op zijn vertouwde manier: bescheiden, ijverig en met oog voor details. The Guardian op zondag: "Wat je ziet is wat je krijgt. Geen defensie- of politieke intellectueel, maar een betrouwbare collega in een vuurgevecht."

( a d v e r t e n t i e s )