NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Het geniet nu al wereldwijd bekendheid: Talk, een nieuw blad dat de wereld van Hollywood wil koppelen aan journalistiek. En aan commerciële belangen, zo blijkt.

Door onze correspondent JUURD EIJSVOOGEL

NEW YORK, 4 AUG. Het nieuwe Amerikaanse maandblad Talk deed al van zich spreken voor het gisteren in de kiosk lag. Als eerste was het blad erin geslaagd om Hillary Clinton te interviewen over haar huwelijk na de Lewinsky-affaire. Uitgelekte fragmenten van het artikel, waarin de first lady de moeilijke jeugd van haar man aanvoert als verklaring voor zijn gedrag, haalden zondag en maandag al de wereldpers en bezorgden het tijdschrift daarmee meteen een enorme naamsbekendheid.

De opzet van Talk is om de wereld van Hollywood te koppelen aan die van de journalistiek. Het initiatief komt van de filmmaatschappij Miramax, onderdeel van Disney, die besefte dat het grote voordelen kan hebben om naast films en televisie, in eigen huis ook boeken en tijdschriften te maken. De verschillende media kunnen elkaar dan een handje helpen, wat de financiële resultaten alleen maar ten goede kan komen. Zo moet Hillary Clinton in het eerste nummer van Talk het omslag delen met filmster Gwyneth Paltrow, misschien niet helemaal toevallig een van de hoofdrolspelers in Miramax' film Shakespeare in Love. En de schrijver Martin Amis, die in het blad Thomas Harris' nieuwe griezelboek Hannibal recenseert, heeft met Miramax één groot contract gesloten voor het schrijven van journalistieke stukken, boeken (maar liefst drie) en een filmscenario.

Deze aanpak, die doorgaans met het toverwoord synergie wordt samengevat, wint ook bij de bestaande media veld. Het weekblad Time bijvoorbeeld, onderdeel van het TimeWarner-concern, verleende onlangs met een uitgebreid omslag-artikel belangrijke voorpubliciteit aan Stanley Kubricks laatste film, Eyes Wide Shut, een produktie van een andere poot in het conglomeraat: Warner Bros. Ook produceert Time televisieprogramma's samen met CNN, dat eveneens deeluitmaakt van TimeWarner. En de televiemaatschappij ABC besteedt in haar nieuwsuitzendingen opvallend vaak aandacht aan de bioscoopfilms van Disney, vooral sinds dat bedrijf de nieuwe moedermaatschappij van ABC is.

De journalistieke motor van Talk, een gezamenlijke onderneming van Miramax en Cosmopolitan-uitgever Hearst, is Tina Brown. Brown maakte naam bij Vanity Fair en later The New Yorker, als een hoofdredacteur die goed aanvoelt hoe een tijdschrift de tongen in beweging kan brengen. Ook met Talk is dat haar meteen gelukt: niet alleen met het Hillary- interview, waar de media in deze stille zomerdagen nog steeds niet over zijn uitgepraat, maar ook met de feestelijke lancering van het blad. Dat society-evenement aan de voet van het Vrijheidsbeeld bracht grote namen bijeen uit de werelden van showbusiness, cultuur en politiek, van Henry Kissinger tot Madonna, van Kate Moss, Robert de Niro, Demi Moore en Quentin Tarantino tot Salman Rushdie.

Brown schrijft dat ze de ambitie heeft om met haar tijdschrift, dat mikt op een oplage van 750.000, "de Amerikaanse conversatie intiemer te maken". Het eerste nummer, 254 pagina's dik, bevat een waaier aan intimiteiten: van de ontboezemingen van Hillary Clinton tot de frustraties van Richard Butler (zie inzetje), van jeugdfoto's van John F. Kennedy Jr. tot een fotoserie over een biseksuele James Bond, van een persoonlijk gesprek met George W. Bush ("Ik ben mijn vrouw de afgelopen 21 jaar trouw geweest") tot mooie reportage over de bewoners van armoedige sta-caravans.

Verder doet de Britse toneelschrijver Tom Stoppard uit de doeken hoe hij zijn joodse wortels heeft ontdekt en geeft een mode-reportage antwoord op de klemmende vraag "Wat moet ik aan naar een bokswedstrijd in Las Vegas?" (Ook al is het een ruwe sport: kleed je goed, adviseert Tony Curtis in een donkerblauw Armani-pak met een witte Stetson). Dan is er nog een nietszeggend lijstje van de beste sprekers in Amerika, met onder meer Jesse Jackson, Martin Scorsese, Barbara Bush, Norman Mailer, Beck, Maya Angelou en Ted Turner. En de Egypische zakenman Al Fayed mag nog eens uiteenzetten dat hij ervan overtuigd is dat zijn zoon Dodi en prinses Diana in koelen bloede zijn vermoord (prins Philip heeft er de opdracht toe geven, de Britse geheimedienst MI6 had de paparazzi geïnfiltreerd). Het aardigste is eigenlijk nog de brievenrubriek: voor dit eerste nummer een parodie van schrijver Christopher Buckley op het genre en op het eigen blad. "Ik hoop dat u nog meer artikelen zult plaatsen over beroemde mensen die plotseling ontdekt hebben dat ze joods zijn", schrijft een zekere M. Albright uit Washington. "Net als iedereen houd ik natuurlijk erg veel van Miramax-films", schrijft R. Kretek uit Sri Lanka, "maar hadden jullie in de lijst van honderd beste films allertijden niet één of twee films van andere studio's kunnen opnemen?"

Al met al is Talk een blad dat meteen al vertrouwd aandoet en dat zich tussen de Nederlandse opiniebladen niet heel erg zou onderscheiden. Zo lijkt het omslag, met zijn mengeling van foto's en wervende teksten tegen een zwarte achtergrond, wel afgekeken van een oude Vrij Nederland. Maar dan wel een Vrij Nederland zonder Republiek der Letteren en zonder Peter van Straaten.