NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Het was voorbeschikt. Het stond in de boeken. Voor mij zaten een man en een vrouw en ze aten. Geen vlees waren zij maar explosies van kleurenwolken. En die miljarden puntjes maakten samen twee gedaanten, twee mensen, geen échte maar mogelijke mensen. Petra Possel en Harry Mulisch, de Interviewster en de Schrijver. In een restaurant.

De Interviewster sneed op haar bord en gelukkig kon ik het niet ruiken want het was Zijn vaste restaurant Mirafiori met een godenspijs die niet aan gewone stervelingen is besteed. Ze vroeg aan de Schrijver: "Heeft u een schrijver die het ideaal van het schrijverschap belichaamt?" en ze nam een hap.

Hier moest De Schrijver over nadenken. Hij nam ook gauw een hap. Een Ideale Schrijver? Hij begon te kauwen. "Nou", zei hij en zijn edele mond ging nog twee keer op en neer. "Ik zelf eigenlijk een beetje..." En op dat moment zagen alle kijkers de nog onbekroonde gedaante die vooruitwees op de Voleinding van zijn arbeid: 100.000 gulden van de Libris-prijs. Honderdduizenden kijkers die zouden staren naar zijn gedaante en geëlektrificeerd naar de boekhandel zouden gaan en als door Zijn Hand bewogen Het Boek zouden pakken om deel te hebben aan Zijn Universum. Een gouden toekomst voor Mirafiori, het verlengstuk van zijn huiskamer, het begin van de procedure, waar de uniek gegarneerde spaghettimoleculen worden ingenomen om later te worden vermalen tot hersenchemie en te eindigen in tekst die dit keer via de ogen toegang krijgt tot de hersenen van lezers. En die lezers stralen de ingenomen tekst uit in hun gesprekken, hun werk. Onder hen de kok van Mirafiori die kookt voor De Schrijver en...

Aan het begin van de uitzending, aan de ingang van het Am sterdamse Park Plaza had De Schrijver gewankeld, heel even maar. "Het blijft mensenwerk, hè?" zei hij over de jury. Maar later zagen we zich de handeling voortspoeden naar het onvermijdelijke slot. Eerst moesten kleinere kwesties worden afgehandeld. Er waren geen Vrouwen en geen Allochtonen bij de genomineerden. Aan presentator Philip Freriks de taak om het volgens de voorschriften van de NPS goed te maken. Eerst de ontbrekende vrouwen. "Moet de jury zich wat dat betreft schamen?" vroeg hij aan Natasha Gerson die met Querido-redacteur Anthony Mertens en de Vlaamse recensent Marcel van Nieuwenborgh het commentaar verzorgde. "Nee, ik geloof het niet. Ik vind het een goede keuze en ik geloof niet in mannenliteratuur en vrouwenliteratuur", zei ze. En zij was vrouw, dus zij kon het weten. "Dus dat onderwerp kunnen we meteen afvoeren", zei Freriks opgelucht. Vrouwen krijgen al jaarlijks de Trouw Publieksprijs, waarvan de uitreiking ook op de televisie komt. Zij zijn vooral populair. En zoals we allemaal op school hebben geleerd: populair is vaak slecht. Mannen staan voor Kwaliteit. Die verdienen een banket met bekende literaire figuren als Henk Vonhoff en Frits Bolkestein (uitspraak volgens nieuwe spelling). Ik zag ze allemaal eten, ook de uitgevers. Ze kwamen in beeld als ze bij de commentatoren over de tong gingen. Dat hadden ze in de gaten, want ze konden zichzelf op het scherm zien maar ze hoorden niets. Ze namen dan een betere houding aan. Freriks vertaalde het Franse menu en wist dat 1993 een goed wijnjaar was. De inhoud van de romans werd kort verbeeld. De Allochtoon kwam ook aan de orde, in een filmpje over de Surinaamse Nederlander Clark Accord, schrijver van een historisch boek over een bekende Surinaamse prostituee.

En aan het slot was er het incident met het glas van de Bekroonde dat uiteenspatte. De champagne plakte op de smokings. De Schrijver had het niet voorzien maar Boven zag ik iemand lachen. De scherven werden gruis, het gruis werd afgevoerd door een bedrijf waarvan de directeur Het Boek had gelezen. Het gruis werd zand, het zand glas en het glas...