NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

JAPKE-D. BOUMA
Ergens heeft het iets tragisch, Koos Postema ter plekke, bij de RVU. De nestor van de vaderlandse televisiejournalistiek in de marge weggedrukt op zaterdagmiddag, half zes. De man die op prime time hoort, de man die bij de VARA, Veronica en RTL4 miljoenen kijkers aan het scherm kluisterde met programma's als Achter het Nieuws, Het Grote Uur U en Klasgenoten - die man gaat nu op reportage in de regen, met een kop koffie aan de stamtafel in een buurthuis: 170.000 kijkers.

Een stap terug? ,,De herhaling op donderdmiddag werd met 240.000 al een stuk beter bekeken'', zegt hij. Maar liever nog ontloopt hij de discussie. Op zijn zesenzestigste beziet hij de wereld een stuk relaxter dan toen hij nog in het brandpunt van Hilversum opereerde. ,,Kijkcijfers, marktschaamdeel of hoe al die kutwoorden ook heten, het interesseert me niet meer zo. Ooit was het een leuke wedstrijd, vooral als je het beter had gedaan dan de NCRV. Maar die tijd is voorbij.'' Hij vindt het gewoon weer leuk om 'met zijn ouwe jonge jongens' een programma te maken. Een eigen serie van tien afleveringen van 25 minuten: ,,Ik wist niet wat ik hoorde toen de RVU het me voorstelde. Je kan ook thuis blijven zitten. Maar zo ben ik niet.''

Koos Postema ging altijd al liever aan de slag. Met zijn Groot Uur U zette hij in de jaren zeventig Nederland op zijn kop. Alles was bespreekbaar. Seks met gehandicapten, abortus, vruchtwaterpuncties, euthanasie - een revolutie op tv. ,,Je kunt het je nu misschien nauwelijks voorstellen, maar ik stond bekend als een man die taboes doorbrak. Wij liepen voorop. Dat hoorde bij de VARA, vond ik.''

Twintig jaar later heeft het begrip 'emotietelevisie' een heel andere lading gekregen. De kijkkast is verworden tot een vrijplaats voor exhibitionisten, zo constateert Postema met spijt. ,,Iemand die zijn gehele broek wil laten zakken, wordt met open armen ontvangen. Wij vonden dat dat niet kon. Op tv moet je mensen tegen zichzelf in bescherming nemen. Als iets te ver ging, zonden we het niet uit. Ik begrijp wel dat het nu anders is, er moet gescoord worden. Maar ik zou dat zo niet willen.'' In 1996, na het mislukken van Sport7 waarvan hij de anchorman was, werd het stil rond Postema. Ineens werd hij gemeden. Hij had ja gezegd tegen een jaarsalaris van negenhonderdduizend gulden, hij, de man die zijn betrouwbare reputatie te danken had aan zijn jaren bij de publieke omroep, was bezweken voor het grote geld. Toen nog een doodzonde in Hilversum. In een krant werd hij uitgeroepen tot 'De diepst gezonken man van het jaar'. Het was een zware periode. Temeer omdat hij in 1989 al iets soortegelijks had meegemaakt. Als een van de sterren van Joop van den Endes 'sterrennet' had hij TV10 ten onder zien gaan. Of hij een neus heeft voor dingen die mislukken op tv?

Koos Postema lacht er hartelijk om. ,,Misschien heb ik te snel ja gezegd, misschien had ik moeten wachten, en in 1989 met RTL4 en in 1997 met Canal+ in zee moeten gaan, ik weet het niet. Toen zag ik het als grote gebeurtenissen, waarvan ik vond dat ik erbij moest zijn. Ik heb me in mijn loopbaan twee keer vergist. Dat klopt. Maar ik ken ook mensen die zich nooit vergissen: die zijn saai!''

Ter plekke. Ned.3, zaterdag, 17.30-18.00u.