NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

HARM VAN DEN BERG
De regisseur heet Manu Bonmariage en dat lijkt een slechtgekozen grap. Hij maakte een documentaire over psychiatrische patiënten die hopeloos verliefd zijn en tevergeefs pogingen doen met de geliefde samen te wonen. Voor sommigen gaat het om de laatste jaren van hun leven. Met zijn tweetjes in een bed, zoals een vrolijke tandenloze man uitkraait, dat is veel leuker dan alleen slapen. Het zal er nooit van komen, even bij elkaar op schoot, daar blijft het bij.

De mensen in Dolverliefd wonen in de Waalse psychiatrische inrichting 'L'acceuil' in Lierneux, de meesten al tientallen jaren. En al die tijd hebben ze dagelijks een handjevol medicijnen geslikt om de ingewikkelde steeds terugkerende handelingen en bezigheden onder controle te houden. Een enkeling voegt er iedere dag een paar biergistpillen aan toe om de haargroei te bevorderen.

Bonmariage filmde in een stijl die de documentaire terug plaatst in de tijd. Dat is verraderlijk want daardoor wordt een bijna romantisch, idyllisch effect bereikt. Alsof het gaat om een vriendelijke, maar ontoereikende aanpak uit de jaren dertig. Maar wat we zien is de harde werkelijkheid aan het einde van de twintigste eeuw. Gestoorde mensen vinden geen oplossing en krijgen er evenmin een aangereikt wanneer ze worden bevangen door de hevige verlangens die bij een verliefdheid horen. Men laat ze maar zo'n beetje begaan en als het serieus dreigt te worden klinkt: ,,Tot hier en niet verder.'' De onmacht van een systeem of van een samenleving. Toch lijkt het wel - er zijn meer voorbeelden van - of de Belgen door de wat losse aanpak, gecombineerd met respect en aandacht, zulke kwesties gemakkelijker een plaats weten te geven dan veel Nederlandse instellingen.

Dolverliefd kent aanstekelijk vrolijke momenten. Je zou gemakkelijk op de volgende gedachte kunnen komen: Even een moeilijke periode, een beetje neerslachtig? Ga een dagje naar de inrichting, dan is het zo weer over. De man die het Waalse tehuis verlaat om in Blankenberge aan de kust zijn geliefde Elodie te ontmoeten, steelt je hart. Hij belt haar om door te geven in welk hotel hij verblijft, maar ze reageert direct afwijzend: ,,Onzin.'' Uiteindelijk zoekt de man haar thuis op, een koffer vol cadeautjes meezeulend. Ze legt ze ongezien aan de kant, maar staat wel toe dat hij haar op de wang kust. Weet ze dat hij dan weer een poosje rustig is? Per slot van rekening kent ze hem al 25 jaar.

Bonmariage laat de kijker hier met iets te veel vragen zitten, je wilt toch op z'n minst weten wat er tussen die twee is voorgevallen, zijn ze ooit samen geweest? Bovendien is de vraag gerechtvaardigd of Elodie hem wel binnen had gelaten wanneer er geen cameraploeg op de stoep had gestaan. Eerdere contacten wijzen op het tegendeel.

De dialogen in deze documentaire zijn verrassend en heel fraai. Dat begint al met de oude baas die onder het knippen bij de kapper meedeelt dat hij niet langer ,,bij die gekken boven'' (op de heuvel) wil wonen. ,,Bovendien werken daar 36 artsen en dat is veel te veel.'' Later in de film mompelt een vrolijke oude man: ,,Ik heb je lief.'' De vrouw naast hem reageert direct: ,,Dat zijn wel grote woorden.'' Een mooie rol is weggelegd voor de dokter. Swingend gaat hij door de gangen, zijn polstasje zwiept vrolijk heen en weer. De dokter heeft een afspraak met de tandenloze man die hem in opperste verwarring meedeelt zelfmoord te willen plegen omdat de leiding van 'L'acceuil' hem niet bij zijn verloofde wil laten wonen. ,,Zo begin je geen conversatie'', houdt de dokter hem voor.

Dolverliefd, Ned.1, 22.54-23.33u.