NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Het is jammer dat Hasan de taarten die hij in handen kreeg niet naar Paul de Leeuw heeft gegooid, want die had ze verdiend. Het is begrijpelijk dat hij het niet deed.

,,Ik ben geen slechte Marokkaan'', zei hij. Eenzaam zat hij tussen een massa autochtonen, die lachten om De Leeuws Marokkanengrapjes. De Leeuw had het zo goed bedoeld. Hij gaf twee taarten mee voor burgemeester Patijn, die tevergeefs een Marokkaanse moskee had proberen toe te spreken en had gezegd ,,ik ben zoals ik ben''. Hij probeerde de angst voor Marokkanen belachelijk te maken maar door het lachend oprakelen van ervaringen en vooroordelen krijg je het tegenovergestelde effect. Schoon maken met modderwater. De Leeuw: ,,Ik zat laatst in de tram en toen riepen ze - waren ook Marokkanen - flikker, flikker, vuile flikker en ontkennen kan niet.'' Quasizijïg protesterend voegde hij eraan toe: ,,Maar het is ontzettend gemeen''. Jaja, die De Leeuw heeft ook best last van vooroordelen en die komen juist van die arme Marokkanen. Een grap was het niet maar hij lachte erbij. ,,Je hebt nog geen kinderen godzijdank'', zei hij even later. Hasan probeerde zijn gezicht te redden door mee te lachen. Na zo'n gesprek blijft een harde slibkorst van menselijke tragiek liggen waar iedereen liefst zonder naar beneden te kijken overheen stapt. Niks gebeurd, leuk toch, moet kunnen. Mijn tenen kromden. Er bestaat een terechte beleefdheidsregel dat je etnische humor aan de groepen zelf overlaat, zeker als het herkenbare minderheden zijn die al jaren hun misère in statistieken en onderzoeken over zich krijgen uitgestort. Die zijn weerlozer dan je zou wensen.

Vandaag wou ik De Leeuws Sociaal Laboratorium voor woede of lachen eigenlijk niet ter sprake brengen, want ik heb ook de samenvatting van de Avro-serie over de bankiersfamilie Bussink Oud Geld gezien. Vanaf volgende week wordt die geprolongeerd en ik verheug me op de nieuwe ontwikkelingen in de familieverhoudingen. Ook als het verhaal wat minder wordt, weten de sterke acteurs het goed op peil te houden. Vorige week eindigde de politieserie Unit 13 en ik vind het jammer dat die niet wordt voorgezet. De acteursprestaties waren soms matig maar het verhaal was sterk. Naar ik mij door opsporingsdeskundigen heb laten vertellen is Unit 13 redelijk natuurgetrouw. De serie heeft actualiteit. Behalve het boeven vangen, kwamen in Unit 13 de politieke intriges aan de orde, de dreiging tot opheffing van de unit en de manoeuvres van Binnenlandse Zaken en Justitie. Dat maakte de serie innovatief. Tot mijn teleurstelling eindigde alles abrupt. De twee kopstukken van de bende werden vermoord maar daarmee was het speurwerk nog niet af. Ik zou nog wel verbeeld willen zien hoe de andere koppen van de draak werden afgehakt. Want, zo zei een speler vaag: ,,een groot aantal trajecten is nu al in handen van deze organisatie en ik ben bang dat de overheid daar geen enkel vat meer op heeft''. Welke trajecten werd aan de verbeelding van de kijker overgelaten. Stof voor een nieuwe serie. Het is alsof de makers er snel een einde aan moesten breien omdat het geld op was. Nederland wordt overspoeld door georganiseerde misdaad. Onderlinge afrekeningen, ontvoeringen, bomaanslagen op politiebureaus, tegen die achtergrond is de populaire detective Baantjer me te nostalgisch.

Bram van der Vlugt was perfect als gedistingeerd hoofdofficier van justitie Bilderdijk. Maar de dialogen waren soms te plechtstatig. Het woord ,,noodzakelijk'' zal door een politiechef niet zo snel in de mond worden genomen, eerder ,,nodig''. Oudere acteurs zoals Peter Tuinman hadden meer last van dit soort zinnen dan jongere. Een Procureur- Generaal die zegt ,,ik speel het spel volgens de regels'', is niet geloofwaardig. Voor het publiek is het een spel, niet voor de deelnemers. Dat geldt vaak voor televisie.