R A D I O & T E L E V I S I E
|
NIEUWSSELECTIE
S e l e c t i e
Televisie
|
F I L M V O O R A F :
Flame
DIRK VLASBLOM
De boodschap van 'Flame' is helder, op het schematische af: een rebelse meid is een parel in de bevrijdingsstrijd. Voor een Nederlands publiek, moe van dergelijke politiek correcte boodschappen, is dat misschien een open deur. Maar in Zimbabwe moet een filmmaker nog altijd vechten tegen de gevestigde orde die geen ketterij duldt inzake hun versie van de oorlog tegen Ian Smith en de zijnen. Erg ketters is 'Flame' overigens niet. De verteller in de film, de tot directie-secretaresse opgeklommen ex-guerrillastrijder Nyasha, rept van ,,veldslagen en overwinningen'', de instructeurs in het trainingskamp houden de recruten voor dat ,,de vrijheidsstrijder zich tot de massa's verhoudt als een vis tot het water'' en de blanke militairen hebben geen tekst, ze schieten alleen bejaarde dorpelingen dood. En in de aftiteling wordt ook het Zimbabweaanse ministerie van Defensie en de regeringspartij ZANU-PF bedankt. Mijn aanvankelijke wrevel over de opgelegde boodschap maakte geleidelijk plaats voor sympathie. Dat is vooral de verdienste van de mooie Marian Kunonga, die de titelrol speelt. Zij zet een energiek, wispelturig en dapper dorpsmeisje neer, dat zich in 1975 aansluit bij het gewapende verzet. Haar verliefdheid op verzetscommandant Danger speelde daarbij misschien een rol. Geleidelijk wordt de toonzetting scherper. De vrouwelijke rekruten mogen aanvankelijk niks en als ze een klus krijgen, blijkt het om het gerieven van het kader te gaan. Florence/Flame wordt uiteindelijk ingezet aan het front, waar ze zich onderscheidt door moed en gebrek aan discipline. Na vier jaar in de bush ziet ze kort voor de vrede haar geliefde Danger terug. Na korte tijd loopt ze echter bij hem weg en om haar strijd in de mannenmaatschappij Zimbabwe voort te zetten.
Flame (I. Sinclair, Zimbawe '96). Zondag, Ned.3, 14.00-16.00u.
|
NRC Webpagina's
10 OKTOBER 1998
|
Bovenkant pagina |