Bioscoopagenda Nederland
www.bios.nl

In: 45 theaters

Halloween deel 7

Door HANS BEEREKAMP
Een aardige bijkomstigheid van het voortleven van het Kwaad aan het slot van elke griezelfilm is de optie schurk, monster of virus terug te laten keren in een vervolg.

Halloween (John Carpenter, 1978), wellicht de meest geïmiteerde film aller tijden, leidde zelf al tot zes vervolgfilms, waarin de gemaskerde seriemoordenaar Michael Myers steeds opnieuw herrijst en promiscue babysitters aan zijn dolk rijgt. Het origineel was effectief, goedkoop en uitstekend, vooral door het enerverende gebruik van de subjectieve camera: de kijker zag hetzelfde als de hijgende en zwijgende moordenaar vanachter zijn masker. Geen van de vervolgfilms kwam ook maar in de buurt van het origineel, dus ook niet nummer zeven, Halloween H20: Twenty Years Later, waarin ook Myers' beroemdste slachtoffer haar rentree maakt: Jamie Lee Curtis, voor het leven getekend door de confrontatie met de moordenaar, die niemand minder was dan haar broer.

Er zijn een paar voor de connaisseur van het genre zinvolle verwijzingen naar het origineel te vinden in het scenario van Kevin Williamson, die ook in Scream, Scream 2 en I Know What You Did Last Summer al speelde met de voorkennis van de echte liefhebber. Die weet natuurlijk ook dat regisseur Steve Miner van Halloween H20 (in Amerika verkocht met de reclamezin 'Blood is thicker than water') zijn loopbaan begon met de delen twee en drie uit de verwante serie Friday the 13th.

Bijna niemand ziet een film als Halloween H20 nog onvoorbereid. Daarom kan Miner de kijker ook steeds op het verkeerde been zetten, maar ook dat spelletje van gefnuikte verwachtingen (hand in de elektrische vuilnisvernietiger, camera beweegt naar schakelaar, niets aan de hand) begint een loze formule te worden. Het is allemaal niets vergeleken bij de oprechte verrassing en opwinding die Carpenter twintig jaar geleden wist te veroorzaken.