NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

BAS BLOKKER
Vandaag in de reeks Twee soorten mensen: twee soorten mensen en The Crying Game. Je hebt twee soorten mensen: zij die van The Crying Game houden vanwege de verrassende wending en zij die om een andere reden van The Crying Game houden. Ik ben tenminste nog geen mensen tegengekomen die niet van The Crying Game houden.

Hier zal ik ingaan op de categorie mensen die om een andere reden van The Crying Game houden dan om de verrassende wending. Anders moet ik de verrassende wending verraden, en dan is het geen verrassing meer. Bovendien is het wel zo vriendelijk voor de Japanse kijkers (Japan heeft namelijk een wet die bepaalt dat beelden zoals die in de verrassende wending, niet mogen worden vertoond; wie in Japan van The Crying Game houdt, hoort dus zonder twijfel tot de tweede categorie - de rest moet met gekmakende vragen zijn blijven zitten).

The Crying Game is een film die in drie zeer onderscheiden delen uiteenvalt, het is een thriller, een romance en een drama. Ik houd ervan om het eerste deel. Een IRA-soldaat (Fergus, Stephen Rea) en een door hem gevangen gehouden Britse soldaat (Jody, Forest Whitaker) raken aan de praat. Zachtmoedige mensen, allebei. Zo zachtmoedig dat je je niet kunt voorstellen dat de een de ander daadwerkelijk zal doden. Zo zachtmoedig dat je wilt dat hun gesprekken maar doorgaan.

Ook als Jody dan toch dood is, zweeft hij nog boven de film. Af en toe komt hij in flashbacks zelfs even terug. Maar al was hij na zijn filmdood helemaal weggebleven uit het verhaal, dan nog zou de film doortrokken zijn van de aanwezigheid van Forest Whitaker.

Het gezicht van het koekemannetje. Zijn oogleden lijken zo zwaar dat hij ze alleen met grote inspanning kan openhouden. Zijn scheve lach. Slechtheid heeft veel gezichten gekregen in de film, ik kan me maar weinig eenduidig goede gezichten voor de geest halen. James Stewart. En Forest Whitaker. De geruststelling die van hem uitgaat. De zekerheid dat hij, al wil hij niet sterven, zijn moordenaars zou vergeven. Het is zijn aanraking die de film leven geeft.

The Crying Game (Neil Jordan, GB, 1992), Belg.2, 20.30u-22.20u.