NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

MARISKA GRAVELAND
Met de miniserie Melissa heeft schrijver Alan Bleasdale duidelijk willen breken met de structuur van tv-thrillers. Het oorspronkelijke rechttoe-rechtaan verhaal van Francis Durbridge is door hem opgerekt, wat in het begin de spanning niet echt ten goede komt. Alle aandacht gaat naar de liefde, maar zoals het een rechtgeaarde thriller betaamt, werkt die liefde zo bedwelmend dat de argeloze beminde de onheilspellende gebeurtenissen door een beslagen bril ziet.

We zijn door de talloze moordmysteries op televisie gewend om op vaste tijden een nieuwe aanwijzing te krijgen, of in ieder geval te weten wie er vermoord wordt. In Melissa hebben vermoorde en potentiële daders echter lange tijd niets met elkaar te maken. Waarom wordt die arme rouwende weduwnaar over de railing van het cruiseschip geduwd? En dat Zuid-Afrikaans echtpaar dat, zoals we in een flits zien, in een plasje bloed wordt gevonden, wie zijn dat eigenlijk?

Het moordmysterie is dan ook vanavond in deze eerste aflevering niet de grootste zorg van de makers. Liever wordt de opbloeiende liefde tussen oorlogscorrespondent Guy en publiciteitsdame Melissa uitvoerig getoond. Een besmette liefde weliswaar, want de jonge echtgenote van de journalist is net een jaar geleden bij een auto-ongeluk om het leven gekomen. En Melissa is verdacht, alleen al door het feit dat de zesdelige miniserie naar haar is vernoemd. Maar volgens de thrillerformule kan zij niet de dader zijn, want dat zou geen verrassing meer zijn. Francis Durbridge, die 11 april jongstleden een natuurlijke dood stierf, heeft in de jaren vijftig de tv-thriller de vorm gegeven zoals we die nu nog kennen, compleet met cliffhangers. Zijn meest bekende creatie was Paul Temple, wiens avonturen al in 1939 op de radio te volgen waren. De BBC trok in de jaren vijftig en zestig het grootste budget ooit uit om Durbridges verhalen te verfilmen, waardoor hij tot de meest invloedrijke televisiescenarist van die tijd uitgroeide. 35 boeken heeft hij gepubliceerd, waarvan velen pas na de tv-serie.

Melissa is al eerder verfilmd in 1966 door de Duitser Paul May, die zeven jaar eerder furore maakte met Und ewig singen die Wlder. Ook de Engelse, zeer populaire versie van Melissa uit 1962 volgde de plot van Francis Durbridge trouw, en begint de film met de meest cruciale moord. De doodslag werd nog keurig in beeld gebracht, en het hoofdpersonage durfde de slaapkamer van zijn geliefde nog niet te betreden.

In deze nieuwe versie (1997) nam Bleasdale de vrijheid om de eerste drie afleveringen zelf te bedenken. De exotische locaties en de kleurrijke groep vrienden van Melissa, die om de haverklap aan de champagnefles lurken, komen wel uit de pen van Durbridge.

Ondanks de poging van de makers om de vertelstructuur van de thriller enigszins te vernieuwen, en de personages zowaar een gevoelsleven mee te geven, ontkomt de serie niet aan de genreclichés. Zo kijkt die eerder genoemde weduwnaar met verbaasde blik in de camera, de dood recht in de ogen. Hij roept zoiets als: ,,You? But? ...Aaargghh!'' Het strip-tekstballonetje mogen we er zelf bij denken.

Melissa (1), Ned. 3, 20.50-21.43u.