NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Op huurvideo uitgebracht door Warner Home Video

Filmbiografie Texaanse Selena

Door DANA LINSSEN
Dat wij in Europa nog nooit van zangers Selena Quintanilla hebben gehoord, komt door haar ontijdige einde. In 1995 werd 'de Texaanse Madonna' en 'de nieuwe Gloria Estefan', zoals zij werd geafficheerd, aan de vooravond van haar wereldtournee doodgeschoten door een sjoemelende boekhoudster.

De biopic die er nu naar haar muzikale leven is gemaakt, zal haar bekendheid, behalve onder fervente aanhangers van de zogeheten 'tejano'-muziek (een kruising van traditioneel Mexicaanse muziek met Amerikaanse en Europese - accordeon - invloeden), echter niet vergroten.

Haar leven biedt stof voor een onderhoudende geschiedenis, want er is een ambitieuze vader die voor zijn kinderen de muzikale carrière wil waarin hij zelf nooit slaagde, een verboden liefde, een Grammy-uitreiking en er moeten voortdurend vooroordelen worden geslecht. Selena moest zich op alle fronten bewijzen: als vrouw binnen de traditioneel mannelijke Mexicaanse tejano wereld, en als dochter aan een eeuwig veeleisende vader. Waarschijnlijk was die Abraham Quintanilla (Edward James Olmos) in werkelijkheid een tiran. Maar de film heeft veel sympathie voor zijn inspanningen om de negenjarige Selena en haar band te slijten aan uitbaters van feesttenten.

Dat alles is doorsneden met beelden van optredens en het leven on the road. Selena y los dinos was grotendeels een familiebedrijf: met vader als manager, zus op drums en broer op gitaar en moeder als naaister van de door de zangeres zelf ontworpen glitterbeha's. Actrice Jennifer Lopez heeft zich als Selena bekwaamd in het lipsynchroon zingen van de authentieke opnamen en straalt een en al verleidelijkheid en glans uit.

Maar als je al geen fan van Selena was, word je het na het zien van deze film ook niet en trekt haar leven aan je voorbij als een van die vele tragische levens van beroemdheden. In het geheel is de film mat en ongeïnspireerd, hoeveel Toppop-achtige splitscreens met zonsondergangen en uitvliegende vogels regisseur Gregory Nava ook in de concertscènes probeerde te proppen.